ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

“Ένας άλλος για δικός μας _μα ποτέ.

Ποτέ δικός μας”

Γύρω από το τραπέζι, μαζεύτηκαν πολλοί να δουν το χαρτοπαίξιμο της μοίρας. Ένας βαλές για τον άντρα, μία ντάμα για την γυναίκα_ οι συνήθεις ύποπτοι, οι μάρτυρες της ώρας. Ανησυχία διάχυτη γύρω από την χαρτορίχτρα.

Μία φορά, δύο φορές, τρείς φορές περνούν και ξαναπερνούν τα φύλλα. Γλείφουν το τραπέζι με την μορφή τους, κρύβουν το πεπρωμένο από τους ενδιαφερόμενους, γυρνώντας επιδεικτικά την πλάτη μέχρι την τελική φανέρωση. Μέχρι την στιγμή που το ψέμα θα υλοποιηθεί μπρος τους, με λόγια τσίγκινα βαμμένα από το χρυσό της γλώσσας.

Γύρω από το τραπέζι, οι ερμηνείες ικανοποιούν τα λεγόμενα πάθη. Τι είναι ο έρωτας, τι είναι η αγάπη, η αφοσίωση, ερωτήματα σημαντικά για τις φλέβες των προσώπων που πάλλονται από αγωνία. Η επιφάνεια του ξύλου γνωρίζει μυστικά. Αχ και να ‘ξεραν, της μοίρας τα μελλούμενα.

Διχασμός, θολό τοπίο, γκρι και ξανά γκρι. Μα τι καλά που τα λέει η γητεύτρα της μοίρας. Οι πολλοί συμφωνούν, προσμένουν για το γύρισμα της τύχης, για την ελπίδα της μπομπίνας που τελειώνει. Που και που απογοήτευση, αλλά η γητεύτρα ξέρει τα κόλπα της πειθούς_ένας άλλος για δικός τους.

Μα ποτέ δικό τους.

Μ.Κ.