ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Ένα κλαδί νωπό, θρονιασμένο στην πράσινη βλάστηση, αφήνει πλάσματα να το περιστοιχίσουν. Βρέχεται πολύ ο θρόνος.

Ένας άνθρωπος κάτω από τον ήλιο ζέχνει, βρίζει για τον ιδρώτα που λαξεύει το μέτωπο του. Κάνει ζέστη κάτω από τον ήλιο.

Ένα φεγγάρι μετέωρο ανάμεσα στον ήλιο και τη γη, δακρύζει άργυρο πάνω στη μαύρη του την κάπα. Κρυφό το μέρος κάτω από το μαύρο.

Ένας γύρος ακόμα για την γαία που βλαστημά για την βραδύτητα του χρόνου. Ζεματάει η καμπύλη της από την καυτή ανάσα ενός άστρου.

Στις διαρκείς εναλλαγές πότε τα αίματα φουντώνουν, πότε ψυχραίνονται και οι πέτρες…ω οι πέτρες. Αυτές κατρακυλούν, αποτύπωμα ήχου να αφήσουν στα βάθη των γκρεμών, στα πέρατα του τέλους προτού τα άστρα παύσουν, προτού ο χρόνος ορίσει εκ νέου το ένα.

Μ.Κ.