ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Πώς ένα άγγιγμα ικανοποιεί έστω και από την δήθεν τυχαιότητα της πράξης.
Ως μη άγγιγμα.
Πώς η επανάληψη νοηματοδοτεί σκανδαλωδώς τις μειλίχιες σκέψεις του άλλου.
Ως μη επανάληψη.
Πώς η διάψευση άλαλη στέκει στις προκλητικές ερωτήσεις των ανταγωνιστών.
Ως μη διάψευση.
Πώς η λαλιά επιδιώκει να αρθρώσει με δισταγμό όσα το άγγιγμά σου απλόχερα παρέδωσε στην μοίρα.
Ως μη μοίρα.
Με ένα βλέμμα που επιμένει, ψηλαφεί και αγγίζει.
Ως μη βλέμμα.

Μ.Κ.

​Θα τα πούμε.
Είπαμε με τα χαμόγελα στερεωμένα στα λακάκια μας.

Θα μιλήσουμε.
Είπαμε κι το εννοούσαμε για όσο μετρούν ακόμα τα τελευταία δεύτερα του νοσταλγικού αυτού
χρόνου.

Θα επικοινωνήσουμε.
Θέλαμε τα νέα μας να πούμε, τη ζωή μας να εξιστορήσουμε. Θέλαμε τόσα να πούμε σε μια δυο ώρες,
στο ένα λεπτό αυτής της τυχαίας συνάντησης.

Θα βρεθούμε.
Λείψαμε απο το παρόν του καθενός και αυτό έγινε πια παρελθόν άλλων.

Θα κανονίσουμε.
Βέβαια χαμόγελα και ζεστές χειραψίες επισφράγισαν τα λεγόμενα μας.

Θα τηλεφωνηθούμε.
Δεν θα χαθούμε.
Στις μέρες που δεν θα λησμονηθούν, ορκιστήκαμε λίγο πριν τον αποχαιρετισμό, λίγο πριν την αυγή
ενός χάρτινου μέλλοντος.

Θα τα πούμε.
Θα μιλήσουμε.
Θα βρεθούμε.
Θα επικοινωνήσουμε.
Θα κανονίσουμε.
Θα τηλεφωνηθούμε.
Θα χαθούμε.

Μ.Κ.

Ιαπωνική υπόκρουση έντυνε τις σκέψεις που είχαν βαλθεί να σκίσουν κάθε κομμάτι αυτής της σάρκας. Σκέψεις (επικίνδυνες) , σκέψεις που ανατρέπουν την μέρα και τη νύχτα. Σκέψεις.  

“ήθελα μονάχα να σε δω”  

Βιολιά ηχούσαν μελωδικά, αποτυπώνοντας νότες στο δέρμα που σκίρταγε και ξύπναγε στο άκουσμα τους. Νότες (περιπαιχτικές), νότες που ανασκάλιζαν και ξέθαβαν ό,τι αρνήθηκε την ανάσα του να αφήσει . Νότες. 

“ήθελα μονάχα να σε αγγίξω” 

Ταχυκαρδία ανεξέλεγκτη κλυδώνιζε όλο το κορμί, ταχυκαρδία που σε λυγίζει, σε παραλύει, σε εξουθενώνει. Ταχυκαρδία (εφηβική), ταχυκαρδία ερωτική από αυτές που δεν αγνοείς, παιχνίδια μυαλού. Ταχυκαρδίες. 

“ήθελα μονάχα να σου πω” 

Μ.Κ.

Εξομολογώντας την υφή την τραχιά μίας προσωπικής ερωτικής σελίδας, επέλεξα να περισώσω όσα κομμάτια της ψυχής έμειναν στεγνά.

Από κάτω προς τα πάνω υψώνεται η φοβέρα της ανεπαίσθητης πια ανάσας μου. Και όσο περισυλλογίζομαι, τόσο κατακλύζομαι από το μουσκεμένο χειμαδιό σκέψεων που απλώνεται στα ζυγωματικά μου . Τα κομμάτια της ψυχής που αδυνατούν να κατανοήσουν τα δώρα της λήθης.

Αποσπώντας την μοναδική ειλικρινή στιγμή χιλιάδων άλλων θεατρινίστικων καταθλιπτικών αλληλουχιών χαμένου χρόνου, διέλυσα όρκους.

Από πάνω προς τα κάτω λύνεται η θηλιά της ηττημένης πια φλέβας μου. Και όσο αποφορτίζομαι, τόσο κατεδαφίζομαι στο χαμηλότερο επίπεδο της μοναξιάς που ονομάζω καταφύγιο μου. Όρκοι βουβοί που στέκουν μπρος μου, υπενθύμιση ηχηρή του λάθους χρόνου.

Παραμερίζοντας την πόρτα την μεταλλική μίας προσωπικής φυλακής, ονομάτισα ελευθερία τον νέο αέρα που εισχώρησε μέσα μου.

Από όπου και να κοίταξα, από όπου και αν στάθηκα. Και όσο κομματιάζομαι, χαρτί κιτρινισμένο, αυλακωμένο από τα δάκρυα γίνομαι να καταγράψω. Πέννα μελανή η ιστορία που με κοιτά κατάματα, η μνήμη αποχαιρετά ράθυμα τον λόγο.

M.K.