Tagged with " έρωτας"
Oct 2, 2018 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Δώσ’ μου

Δώσ’ μου

Δώσ’ μου να πάθω έρωτα, την ανάσα μου να χάσω. 

Να πάθω έρωτα. 

Δώσ’ μου να γίνω έρωτας, την ευτυχία μου να αδράξω. 

Να γίνω έρωτας. 

Δώσ’ μου να βιώσω έρωτα, το παρελθόν μου να ξεχάσω. 

Να βιώσω έρωτα. 

Δώσ’ μου να κραυγάσω έρωτα, τον πόθο να απελευθερώσω. 

Να κραυγάσω έρωτα. 

 

Δώσ’μου  

Να πάθω 

Να γίνω 

Να βιώσω 

Να κραυγάσω 

Έρωτα 

Μ.Κ. 

Mar 21, 2016 - Μικρές ιστορίες    Comments Off on Οι εραστές και ο άγνωστος παρατηρητής (μέρος 5ο)   

Οι εραστές και ο άγνωστος παρατηρητής (μέρος 5ο)   

Ξανά στην αγκαλιά του εραστή της, η γυναίκα ένιωθε την ηδονή να σκεπάζει κάθε απογοήτευση και δάκρυ της. Σαν να μην ένιωσε ποτέ την απελπισία να κατακτά τις σκέψεις της. Σαν να μην ένιωσε ποτέ το τέλος. Ήταν εκεί μαζί, και αυτός και εκείνη στο πάθος παρέα. Γέλασαν πολύ, σαν τέλειωσε η παρέλαση της σάρκας. Ο άντρας συνέχισε να μην μιλάει όσο θα ήθελε η γυναίκα, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να του κακιώσει. Καθότι ευτυχισμένη και ολοκληρωτικά παρασυρμένη  στη στιγμή αυτή, δεν ήθελε να μολύνει τη σκέψη της με το αβέβαιο αύριο. Το «τώρα» ήταν το σημαντικό, το «μετά» θα το κοίταζαν μαζί μετά τις 12:00, όταν θα γίνονταν ξανά κολοκύθες και ποντίκια.

Ο άγνωστος παρατηρητής είδε σαν ευχάριστη έκπληξη το γύρισμα της τύχης. Ρίχνοντας μία δεύτερη ματιά στον άντρα, είδε το ζύγι να ελαφραίνει. Αν και ο άντρας υπήρξε ανέκαθεν μία πονεμένη ψυχή, φαινόταν χαρούμενος τυλιγμένος στο ρόδο της γυναίκας. Κλείνοντας τα μάτια, άκουσε την καρδιά του άντρα να χτυπάει σαν τρελή. Όλες οι σκοτούρες του, οριστικό παρελθόν στο άπειρο της στιγμής αυτής. Αφού παρατήρησε τον άντρα, ο άγνωστος παρατηρητής στράφηκε στη γυναίκα και έριξε σε εκείνη μια πιο προσεκτική ματιά. Ο έρωτας της δεν κρυβόταν σίγουρα, αλλά κάτι υπήρχε στο βάθος των ματιών της, που ακόμα και ο άγνωστος παρατηρητής δεν μπορούσε με ακρίβεια να διαπιστώσει τι ήταν.

Η γυναίκα κοίταζε τον άντρα με τρυφερότητα, μόλις έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί, ήξερε με σιγουριά εκείνη πως δεν θα κοιμόταν. Πώς θα το έκανε άλλωστε; Όλο αυτό ήταν δύσκολο να το χωνέψει και ας είχε συμφωνήσει και η ίδια στην τρέλα αυτή. Αυτός ο άντρας που ανάλαφρα κοιμόταν πάνω στο στήθος της, είχε υπάρξει ο μεγαλύτερος εχθρός και εξολοθρευτής της. Και εκείνη τον άφησε να εισβάλει πάλι μέσα της! Το αύριο που φαινότανε αβέβαιο άρχισε να συμπίπτει με το τώρα. Η γυναίκα ήξερε πως αν ξαναπληγωνόταν δε θα της άξιζε. Ήθελε η άνοιξη και τα νέα πρόσωπα της να παραμείνουν στη ζωή της. Για τον άντρα δεν ήταν πια βέβαιη, αν ένιωθε το ίδιο. Έμοιαζε να είναι το ίδιο, αλλά ακριβώς ίδιο; Τώρα κενό με ερωτηματικά.

Ο άντρας είχε απαγορέψει πλέον στο φορτίο του να τον ορίζει, να είναι αυτό που τον βαραίνει. Με αυτό κατά νου και τη γυναίκα χωμένη στην αγκαλιά του, δεν είχε λόγο να θέλει να είναι αλλού. Ήταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, ξαπλωμένος με την ευτυχία μέσα στα χέρια του. Ο καπνός δεν ήταν πια ικανός να θολώσει την σκέψη του, το αύριο δεν είχε πια σημασία. Μια σκέψη ήταν μονάχα βέβαιη, ότι θα μοιραζόταν τη μέρα που ξημέρωνε με τη γυναίκα που του είχε αλλάξει τη ζωή. Τη γυναίκα που πολλές φορές αρνήθηκε παρασυρμένος από το σκοτεινό του παρελθόν. Την γυναίκα που εκείνος μόνο πόνο της είχε χαρίσει ενώ εκείνη σ’ αυτόν ένα σωρό ευκαιρίες. Τώρα η ευκαιρία ήταν μία, η τελευταία ευκαιρία που του  πρόσφερε η γυναίκα. Ένα ήταν βέβαιο, σκέφτηκε ο άντρας πριν τον πάρει ο ύπνος, ότι θα προσπαθούσε να είναι αλλιώς, αυτός που της αξίζει.

Ο άγνωστος παρατηρητής βλέποντας το ζευγάρι ταξίδεψε νοητά στην πρώτη τους συνάντηση. Ξαπλωμένοι και οι δυο μετά από έρωτα, είχαν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλο. Μίλαγαν για μουσική και φιλοσοφία, ήταν η στιγμή που είχαν συνειδητοποιήσει πόσο ερωτευμένοι ήταν μεταξύ τους, ήταν η στιγμή που δεν ομολόγησαν ποτέ. Τα κρυφά τους συναισθήματα, ο άγνωστος παρατηρητής τα έβλεπε να ξεδιπλώνονται κάθε φορά που τους κοίταζε από ψηλά. Είχε αδυναμία σ’ αυτό το ζευγάρι, αυτό ήταν που τον φόβιζε η αδυναμία του. Πώς να τους κρίνει αντικειμενικά όταν μόνο υποκειμενικά τους έβλεπε; Σίγουρα ήταν φορές που είχε απογοητευτεί από την στάση του άντρα, αλλά τελικά τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν άλλη τροπή. Στεκούμενος μια τελευταία φορά στη γυναίκα πριν τους αφήσει στην αγκαλιά του Μορφέα, ο άγνωστος παρατηρητής κατάλαβε ποιο ήταν το μυστικό που έκρυβε στο βάθος των ματιών της. Ήταν η απογοήτευση, η απογοήτευση του παρελθόντος στοιβαγμένη όλη στα δάκρυα των ματιών της που δεν χύθηκαν ποτέ, μπερδεμένη με ένα χαμόγελο. Και τότε ο άγνωστος παρατηρητής κατάλαβε ότι δεν είναι κακό να απογοητεύεσαι, εξάλλου η απογοήτευση έχει κάτι από γοητεία μέσα της. Ναι σίγουρα αυτό σκεφτόταν η γυναίκα και έδωσε ένα φιλί στον άντρα πριν κλείσει και αυτή τα βλέφαρα της παραδομένη στην γοητεία, στον έρωτα.

M.K.

Oct 9, 2015 - Μικρές ιστορίες    Comments Off on Οι εραστές μέρος 1ο

Οι εραστές μέρος 1ο

https://apenoxopoihmeno.wordpress.com/2013/05/15/%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7/

Το πρώτο μέρος της ιστορίας αυτής, δεν είχε άγνωστο ήταν απλώς δύο άτομα-οι εραστές-, κομμάτι ενός συνόλου συναισθημάτων. Για όποιον ενδιαφέρεται για το πρώτο κομμάτι της ιστορίας.

Μ.Κ.

Oct 8, 2015 - Μικρές ιστορίες    Comments Off on Οι εραστές και ο Άγνωστος παρατηρητής μέρος 4ο

Οι εραστές και ο Άγνωστος παρατηρητής μέρος 4ο

Ο Άγνωστος παρατηρητής, ήταν ο πρώτος που είδε τη φλόγα να σβήνει. Το ζευγάρι δεν ήταν πια, δεν υπήρχε το ρήμα είμαι και η σημασία του είναι έπαψε απλώς να υπάρχει. Το τέλος είχε φανεί και νωρίτερα αλλά η ελπίδα ήταν αυτή που έκανε τον Άγνωστο παρατηρητή να προσμένει την ανατροπή. Ήταν σίγουρος πως είχε δει τα δάκρυα του άντρα να αναμειγνύονται με τον καπνό του, καθώς εκείνος ταξίδευε μακριά από το σήμερα, χαμένος στις σκέψεις του. Ήταν σίγουρος για τον έρωτα που έκαιγε, σαν κοίταζε τη γυναίκα να κουρνιάζει μόνη στις γωνίες του σπιτιού της.

Ποια ελπίδα αξίζει να λέγεται ελπίδα, όταν η πιθανότητα της είναι στο μηδέν; Όχι αυτό δεν φαινόταν σωστό στον άγνωστο παρατηρητή, που όντας άγνωστος, έβλεπε το ζευγάρι υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα. Και όμως κάτι δεν μπορούσε να λειτουργήσει, σαν το ζευγάρι να ήταν καταραμένο να αγαπιέται αλλά να μην μπορεί να είναι μαζί. Και πώς να είναι μαζί όταν ο άντρας αρνιόταν να αφεθεί στο συναίσθημα, όταν είχε ένα φορτίο που δεν άφηνε την καρδιά του να αναπνεύσει, να υψωθεί. Πόσο να προσπαθήσει η γυναίκα, όταν αυτός ο έρωτας πήρε κάτι όμορφο από αυτήν και το μετέτρεψε σε κάτι που ούτε η ίδια δεν θα μπορούσε να γνωρίζει πως έκρυβε μέσα της. Αυτό το κάτι ήταν γραμμένο σε όλο της το κορμί με τη λέξη πόνος. Κανείς θα έλεγε ότι είχε δική του ζωή και ρουφούσε μανιασμένα την ψυχή της.

Όσοι την ήξεραν, μαζί με αυτούς και ο πανταχού Άγνωστος, δεν μπορούσαν να πιστέψουν όταν την κοίταζαν, πως αντίκριζαν την κοπέλα που αυτοί γνώριζαν. Τη σαπίλα της δυστυχίας της δεν την απορρόφησε κανείς, μόνο ο Πόνος νοιάστηκε καθώς την έβλεπε και θέλησε να την ανακουφίσει. Σταμάτησε να την πιέζει με τα αγριεμένα του νύχια, χάιδεψε λίγο την καρδούλα της και της είπε «φτάνει…αυτό ήταν, τώρα δεν θα πονάς τόσο». Η κοπέλα το ένιωσε αμέσως, την αλλαγή που θα την μεταμόρφωνε και θα την έκανε να δει όλα αυτά που είχε χάσει. Επικεντρωμένη στον πόνο της δεν είχε δει την άνοιξη και τα νέα πρόσωπα της. Το πρόσωπο του άντρα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, η μορφή του δεν κυριαρχούσε πια, είχε αρχίσει να γίνεται ένα με τη λήθη.

Ο Άγνωστος παρατηρητής βλέποντας το φως που επέστρεφε ένιωσε πως η δουλειά του με το ζευγάρι είχε πλέον φτάσει στο τέλος της. Η κοπέλα δεν θα πόναγε πια, ο άντρας απλά θα μετάνιωνε για πάντα. Το τέλος.

M.K.

Nov 18, 2014 - Μικρές ιστορίες    Comments Off on “Οι εραστές και ο άγνωστος παρατηρητής” Μέρος 3ο

“Οι εραστές και ο άγνωστος παρατηρητής” Μέρος 3ο

Ήταν απομεσήμερο, η κοπέλα δεν είχε λόγο να βρίσκεται στο κρεβάτι αλλά ένιωθε ότι δεν είχε και λόγο να βρίσκεται κάπου αλλού. Το βάρος της απόρριψης, της ρήξης την είχε καθηλώσει. Αν κανείς την κοίταζε θα έβλεπε ένα πρόσωπο αμίλητο, που μιλάει όμως από μόνο του. Δεν είχε φανταστεί ποτέ της ότι θα τελείωνε έτσι, δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι ο έρωτας της δεν θα ήταν αυτό που ζήταγε η άλλη πλευρά.

Λίγο πιο μακριά σε ένα άλλο μέρος, ο άντρας δεν τολμούσε να σκεφτεί τι είχε κάνει. Τα δάκρυα που έκρυβε μέσα του είχαν θαφτεί τόσο βαθιά που ένιωθε ανίκανος πια να αισθανθεί. Οι χαρές της ηδονής που είχε επιλέξει δεν φάνταζαν τόσο ηδονικές τώρα. Κλείνοντας τα μάτια, έφερε στο νου του ασυνείδητα το πρόσωπο που τον είχε εκπλήξει, εκείνη. Αμέσως ένιωσε ένα τσούξιμο στα μάτια, που τόσο ερμητικά είχε κλείσει.

Η κοπέλα είχε προσπαθήσει, σκέφτηκε, να τον κατακτήσει. Αυτόν τον άντρα που τόσες άλλες, όπως εκείνη, είχε πληγώσει. Είχε δει μέσα του το καλό που δεν έβλεπε εκείνος. Είχε δει όλες τις χαμένες δυνατότητες και τα απίστευτα χαρίσματα που φύλαγε σαν επτασφράγιστο μυστικό. Στις σκιές που χρόνια τριγυρνούσε, εκείνη είχε ρίξει λίγο φως και είχε δει την απελπισμένη του ανάγκη να αγαπηθεί. Μα ο άντρας ήταν πολύ πληγωμένος από το παρελθόν, δεν είχε διάθεση να δει αυτό που έβλεπε εκείνη.

 

IMG_20141118_104232

 

Το τσιγάρο του τελείωνε, θα άναβε όμως και άλλο, πριν πέσει για ύπνο. Ο άντρας ένιωθε διχασμένος και απόλυτα, σχεδόν ολοκληρωτικά χαμένος σε εκείνη, στις σκέψεις του. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι καλά έκανε που το έληξε, που έμεινε πιστός στα ιδανικά του. Ήταν όμως ανήσυχος, η ηρεμία που γύρευε με τους τίτλους τέλους δεν τον βρήκε όπως πίστευε. Συνέχιζε να την σκέφτεται και η μάχη που γινόταν μέσα του αντί να καταλαγιάζει όλο και θέριευε. Τα δάκρυα της, το σ’ αγαπώ της θα τον στοίχειωναν για πάντα, αν μονάχα αν γύρναγε ο χρόνος πίσω. Ήθελε και άλλο τσιγάρο.

Εκεί ψηλά που δεν έβλεπε κανείς από τους δύο, τους παρατηρούσε ο άγνωστος παρατηρητής. Αν μπορούσε θα επικοινωνούσε τις σκέψεις του ενός στον άλλο. Ως ο από μηχανής θεός του έρωτα, θα τους έκανε να δουν το προφανές, θα δώριζε συναισθηματική ασφάλεια στον άντρα και απόθεμα κουράγιου στη γυναίκα. Θα τους έδειχνε το δρόμο, για να μπορούν να ζήσουν αυτό το ανομολόγητο συναίσθημα που κατοικούσε στην καρδιά εκείνου, αυτή τη θύελλα που είχε ξεσπάσει μέσα σε εκείνη από τότε που τον πρωτοαντίκρισε. Θα τους έλεγε ότι όταν αγαπάς κανένας δρόμος δεν είναι σωστός αν δεν είναι ο δρόμος που καταλήγει σε αυτόν που θες. Θα τους έλεγε ότι τα λεπτά ποτέ δεν ήταν τόσο σημαντικά όσα αυτά που χάνουν κάθε στιγμή που βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλο. Αυτή τη στιγμή κιόλας αν μπορούσε θα τους ένωνε σε ένα.

Ο άγνωστος παρατηρητής πραγματικά λυπήθηκε πολύ για το ζευγάρι αλλά ήταν φύσει αδύνατο να επέμβει. Οι πιθανότητες ποτέ δεν θα είναι υπέρ τους όσο αποφεύγουν τα θέλω τους, σκέφτηκε. Θα είναι όμως δική τους η απόφαση, όταν θα είναι έτοιμοι να σμίξουν ξανά, δεν θα υπάρχουν πια δικαιολογίες. Η ωρίμανση είναι αργή διαδικασία, αυτό το ήξερε ο παρατηρητής, αλλά επίσης ήξερε ότι η ισχυρή θέληση και η αγάπη είναι εργαλεία ατσάλι για τους πρωτεργάτες του έρωτα. Στο ταξίδι της ζωής οι ψυχές που αγαπιούνται δεν παύουν να αναζητούν την πολυπόθητη επανένωση, αλλά κάθε ταξίδι είναι μοναχικό και ας είναι ίδιος ο προορισμός. Εκεί που και οι δύο θα φτάσουν μόνο αν ποτέ αφαιρέσουν κάθε μάσκα από πάνω τους, κάθε αμφίεση που ντύνει τα καταπιεσμένα θέλω τους. Εκεί, σκέφτηκε ο παρατηρητής που τα όνειρα παύουν να είναι όνειρα και γίνονται ζωή. Εκεί που τα αρώματα μυρίζουν ακομα.

Μ.Κ.

Oct 11, 2014 - ΣΧΕΣΕΙΣ    1 Comment

Και άλλη σάρκα και μετά τίποτα

Άλλο αγάπη και άλλο σεξ. Οι άντρες λένε πως τα ξεχωρίζουν ενώ οι γυναίκες λίγο πιο δύσκολα. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να απαντήσω τι είναι αυτό που ζητάμε ως όντα περισσότερο, αλλά σίγουρα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Τι και αν προερχόμαστε από διαφορετικούς πλανήτες, στα ερωτικά μας τα κάνουμε και οι δύο σκατά στα μούτρα μας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ στις παρέες μου και γενικότερα στους γύρω μου το φαινόμενο των εκπτώσεων τόσο στα συναισθήματα όσο και στο σεξ. Από τη μία έχουμε περιπτώσεις των «σχεσάκιδων» – οι οποίοι κατά τη γνώμη μου είναι το σιγανό ποταμάκι όπου όπου ποταμάκι βάλε κέρατο- και από την άλλη έχουμε τους «να περνάμε καλά και χωρίς δεσμεύσεις». Τελικά με όλα αυτά κάνουμε καθόλου καλό σεξ ή το έχουμε χάσει τελείως; Δεν λέω υπάρχουν και αυτοί που περνάνε καλά και είναι ερωτευμένοι. Ευτυχώς ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Απορώ όμως πως γίνεται στην εποχή μας που πλέον –υποτίθεται- τα πέπλα της υποκρισίας και των ταμπού πέφτουν ένα ένα, οι περισσότεροι είτε να μην απολαμβάνουν τις χαρές της ηδονής είτε να αρκούνται σε sexbuddies. Μήπως και λέω μήπως ήρθε το τέλος των σχέσεων όπως τις ξέραμε;

Και γιατί τότε ακούω κόσμο να λέει ατάκες του style «βαρέθηκα να είμαι μόνος;» αλλά και «θέλω να βρω κάποιον». Αφού θέλουμε να αγαπηθούμε γιατί δεν αγαπιόμαστε ρε παιδιά; Θα μου πείτε μάλλον πιο συχνές είναι άλλες ατάκες όπως «θέλω κάτι χαλαρό», «δεν θέλω δεσμεύσεις» κλπ. Όλα αυτά  όμως θα μπορούσε να είναι άκρως γενικά και χωρίς νόημα… έλα μου όμως που κατά βάση όλοι αποζητούμε τρυφερότητα και αγάπη. Ναι ναι ακόμα και οι σκληροτράχηλοι και χοντρόπετσοι μαλάκες που μπλέκουμε κατά καιρούς. Ναι καλέ αυτοί που σου λένε πράγματα που ακούγονται κάτι μεταξύ «θα ζήσω ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί» και πάει λέγοντας. Αυτοί που δυσκολεύονται να μείνουν πιστοί ακόμα και στο σκύλο τους.

Βέβαια μην με παρεξηγείτε το να μένεις πιστός σε μία σχέση, θέλει κόπο που καμία φορά δεν αξίζει κιόλας. Γιατί η απιστία ρέει μέσα στο ανθρώπινο dna εξού και ο λόγος που μας φαίνονται πιο κοντές οι πόρτες καμία φορά. Διότι το κέρατο πολλοί εμίσησαν την απιστία ουδείς. Η αλήθεια είναι πως η φύση δεν μας γέννησε πιστούς …ο λόγος; Μα φυσικά αυτή η ριμάδα διαιώνιση του είδους… τι άλλο; Σου λέει ο πολλαπλασιασμός της κοινωνίας και κατά συνέπεια των μελών της είναι το Α και το Ω. Χμ πολύυυ ενδιαφέρον και τότε γιατί γκρινιάζουμε και απαιτούμε αποκλειστικότητες; Σου λέει πάλι κοινωνικοί είναι οι λόγοι …για να μην χάνει το παιδί τη μάνα και βασικά να καπαρώνουν οι πατριάρχες αυτού του κόσμου τις γυναίκες τους. Μάλιστα, άρα να υποθέσουμε ότι όλα έγιναν για σκοπιμότητες … για ένα status-quo; Και ο έρωτας;

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=17ozSeGw-fY[/embedyt]

Μετά από αποτυχία ετών στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν αποθαρρύνομαι και μάλιστα σας λέω ότι σε πείσμα και του μεγαλύτερου κεράτου και δύσπιστου… ω ναι υπάρχει. Γιατί μπορεί η φύση να εξηγεί τα πιο πρωτόγονα ένστικτα μας -βλέπε πολλαπλοί εραστές-, εξηγεί όμως και την εξέλιξη μας ως είδος. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ζώον, αλλά ένα έντονα υπαρξιακά σκεπτόμενο ον. Και ως τέτοιο ον είναι ικανό να αναπτύσσει συναισθήματα πολυπλοκότερα και πιο ακατανόητα από το just-sex, όπως είναι ο έρωτας και η αγάπη. Δύο φύσεις αλληλοσυγκρουόμενες αλλά και αλληλένδετες.

Και για  να επιστρέψω στο θέμα μας …αφού ο εγκέφαλος μας είναι ικανός να ερωτεύεται μονογαμικά – έστω για ένα εύλογο διάστημα-, γιατί πλέον οι περισσότεροι ζητούν τις εφήμερες απολαύσεις της σάρκας και μετά τίποτα; Δεν το κατακρίνω γιατί αντιλαμβάνομαι τη λογική της απόλαυσης …απλά αρνούμαι να αποδεχτώ την εμμονή στις σχέσεις “του δίχως αύριο”. Τα αίτια που υπακούν σ’ αυτή τη λογική μόνο στο φόβο καταλήγουν, στο φόβο της απόρριψης και της απώλειας. Στο φόβο του ότι ανήκεις και μετά μπορεί έτσι απλά ενώ έχεις ανοιχτεί συναισθηματικά, ενώ είσαι ολοκληρωτικά ευάλωτος να μην ανήκεις πια. Και το πρόσωπο που νόμιζες για δικό σου να είναι η αιτία του κενού που δεν κλείνει. Το κενό που έτσι απλά όπως άνοιξε δε θα κλείσει. Βλέπετε ο φόβος, ειδικά τώρα σε εποχές που οι πίκρες είναι περισσότερες από τις χαρές, δίνει χώρο στις παντός είδους εκπτώσεις και δη στις σαρκικές. Σπατάλη ενέργειας ο έρωτας μάλλον, γι’ αυτό τον αρνούνται. Μην μασάτε όμως αυτοί χάνουν, πρέπει να έχεις κότσια για να ερωτευθείς και δεν τα έχουν όλοι.

Μην απελπίζεστε όμως, εν τέλει αυτό που όλοι θα λάβουμε είναι εμπειρίες. Ποιος είπε ότι ζητάμε πολλά; Απολαύστε με ασφάλεια.

Μ.Κ.

 

Jul 3, 2014 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Ανατολή και Δύση

Ανατολή και Δύση

Μετά την δύση έρχεται η ανατολή. Να το θυμάσαι αυτό όταν σκοτεινιάζεις. Να το θυμάσαι γιατί το πιο μακρινό φως λάμπει πάντα μέσα στο σκοτάδι. Και αν το ταξίδι σε τρομάξει, μην κλείσεις τα μάτια. Δεν θέλεις να το χάσεις. Το παρθένο αυτό φως  της πρώτης ηλιαχτίδας. Λάμψη αστραπή που θα φτάσει στα μάτια σου, σαν ανατείλει ο ήλιος.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Έρεβος και φως αιώνιοι εχθροί. Μα μη λυπάσαι γι’ αυτούς, σαν σμίξουν γεμίζουν χιλιάδες χρώματα τον ουρανό σου. Δεν θα μετανιώσεις αν κρυφοκοιτάξεις. Σκέψου τι ανατριχίλα για τα μάτια και το σώμα, η δική τους ένωση.

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=WbN0nX61rIs[/embedyt]

Μετά την ανατολή έρχεται η δύση. Να το θυμάσαι αυτό όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Να το θυμάσαι γιατί το σκοτάδι απορροφά τα πάντα μέσα του. Και αν τα μάτια σου σε πόνεσαν, άσε τα δάκρυα σου. Δεν θέλεις να τα πνίξεις. Τα δάκρυα αυτά δεν θα τα δει κανείς. Την ψυχή σου μόνο θα ποτίσουν, λίπασμα για την καρδιά πως θα ανθίσει πάλι.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Έρεβος και φως αιώνιοι εχθροί. Πληγές ανοιχτές στου ουρανού τον καμβά. Πόσο τέλεια έχουν ζωγραφίσει. Χρώματα χιλιάδες, ιστορίες άπειρες. Κάπου εκεί και εσύ κάπου εκεί και εγώ. Σκέψου τι ωραία που θα ήταν να ζούσαμε ακόμα αυτή την ανατριχίλα, τη δική μας ένωση.

M.K.

May 20, 2014 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Φαντασίες

Φαντασίες

Φάνταζε τόσο τέλειο, μάτια του Μορφέα, πόσο πέσατε έξω;

Αίσθηση σαν καμία άλλη η αγκαλιά του ονείρου,

ανέγγιχτη παραίσθηση το απομεινάρι πια.

Κρύα σκιά στον τοίχο της καρδιάς αυτή η φαντασίωση.

Έρημο σκηνικό εκεί που πρωτύτερα υπήρχε αναστάτωση.

Στερεύει η αγάπη ή αλλάζει; Ερώτημα που ταλανίζει

 

Φάνταζε γελοίο το κρυφό δώρο της Πανδώρας, ποια ελπίδα τώρα;

Φύσει αδύνατο η ρίζα στην αιθάλη,

Θάρρος δεν έμεινε κανένα να στηρίζει αυτή την τρέλα.

Πίσσα η οποιαδήποτε ηλιαχτίδα, μαύρη άβυσσος μονάχα.

Πρόσωπο μουσκεμένο, το δικό μου, στεγνά τα δάκρυα μου.

Θέλει δύναμη να στρέψω άλλου το βλέμμα.

 

Φάνταζε ελκυστική η  τρέλα του Διονύσου, πόσο λάθος;

Ο χορός της μεθυσμένης κορασίδας, τελευταία ανάμνηση.

Τα θεριά βγήκαν, η καρδιά κενή, παράλυτη απ’ το φόβο.

Ερωτικά και βαθιά κάτω απ’ τη μέση τα χτυπήματα.

Το σώμα άντεξε, ράγισαν άλλα που πονάνε ακόμα.

Στερεύει η πίκρα ή μεγαλώνει; Πουκάμισα αδειανά όλα, έχω φύγει.

 

M.K.

Nov 27, 2013 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Κοίτα με

Κοίτα με

Αν η ζωή ήταν αλλιώς θα ήσουν δίπλα μου

Αν ο χρόνος δεν γλίστραγε θα σε κράταγα

Αλλά τα αν δεν ήταν ποτέ αρκετά και η άμμος φεύγει από τα χέρια μου

Πόσα δάκρυα να χαράξω το πρόσωπο μου για σένα;

Πόσα λεπτά να αφιερώσω  στην σκέψη σου;

Χθες πάλι ήρθες το βράδυ και νόμιζα πως σε άγγιζα

Θα ορκιζόμουν πως σ’ ένιωσα, ήταν σαν να μέθυσα από τα φιλιά σου

Έχω ακόμα τη γεύση σου στο στόμα μου

Όμως σαν ξύπνησα θυμήθηκα

Όχι δεν είσαι εδώ.

 

Αν ζούσαμε στο όνειρο θα ήσουν πλάι μου

Αν μάθαινες να μ’ αγαπάς, θα λυτρωνόμουν

Γιατί σε ξέρω, γιατί ξέρω πως όταν με κοιτάς, το νιώθεις και εσύ

Δεν είμαστε μόνοι μες τα κύματα

Γιατί να φοβάσαι να τολμήσεις το άλμα στο άγνωστο;

Φοβάσαι και δειλιάζεις, μην μου φεύγεις…

Πες μου αντίο με τα μάτια σου και θα σ’ αφήσω

 

Δεν θέλησα ποτέ να σε κλειδώσω

Για μένα η αγκαλιά σου ήταν φυλακή και ελευθερία

Αν θέλεις όμως να πετάξεις κάντο, δεν θα σε εμποδίσω

Εμπόδιο σου θα σταθώ μόνο άμα με τα μάτια μ’ αρνηθείς

Γιατί έμαθα να μην εμπιστεύομαι τα χείλη σου

Γιατί μόνο αν με ματώσεις με τα μάτια σου θα ξέρω…

Πως είναι μάταιο να παλεύω με τα κύματα σου

Κοίτα με και θα’ ναι σαν να μην με ξέρεις

 

M.K.