Δώσ’ μου να πάθω έρωτα, την ανάσα μου να χάσω. 

Να πάθω έρωτα. 

Δώσ’ μου να γίνω έρωτας, την ευτυχία μου να αδράξω. 

Να γίνω έρωτας. 

Δώσ’ μου να βιώσω έρωτα, το παρελθόν μου να ξεχάσω. 

Να βιώσω έρωτα. 

Δώσ’ μου να κραυγάσω έρωτα, τον πόθο να απελευθερώσω. 

Να κραυγάσω έρωτα. 

Δώσ’μου  

Να πάθω 

Να γίνω 

Να βιώσω 

Να κραυγάσω 

Έρωτα 

Μ.Κ. 

Ξανά στην αγκαλιά του εραστή της, η γυναίκα ένιωθε την ηδονή να σκεπάζει κάθε απογοήτευση και δάκρυ της. Σαν να μην ένιωσε ποτέ την απελπισία να κατακτά τις σκέψεις της. Σαν να μην ένιωσε ποτέ το τέλος. Ήταν εκεί μαζί, και αυτός και εκείνη στο πάθος παρέα. Γέλασαν πολύ, σαν τέλειωσε η παρέλαση της σάρκας. Ο άντρας συνέχισε να μην μιλάει όσο θα ήθελε η γυναίκα, αλλά εκείνη δεν μπορούσε να του κακιώσει. Καθότι ευτυχισμένη και ολοκληρωτικά παρασυρμένη  στη στιγμή αυτή, δεν ήθελε να μολύνει τη σκέψη της με το αβέβαιο αύριο. Το «τώρα» ήταν το σημαντικό, το «μετά» θα το κοίταζαν μαζί μετά τις 12:00, όταν θα γίνονταν ξανά κολοκύθες και ποντίκια.

Ο άγνωστος παρατηρητής είδε σαν ευχάριστη έκπληξη το γύρισμα της τύχης. Ρίχνοντας μία δεύτερη ματιά στον άντρα, είδε το ζύγι να ελαφραίνει. Αν και ο άντρας υπήρξε ανέκαθεν μία πονεμένη ψυχή, φαινόταν χαρούμενος τυλιγμένος στο ρόδο της γυναίκας. Κλείνοντας τα μάτια, άκουσε την καρδιά του άντρα να χτυπάει σαν τρελή. Όλες οι σκοτούρες του, οριστικό παρελθόν στο άπειρο της στιγμής αυτής. Αφού παρατήρησε τον άντρα, ο άγνωστος παρατηρητής στράφηκε στη γυναίκα και έριξε σε εκείνη μια πιο προσεκτική ματιά. Ο έρωτας της δεν κρυβόταν σίγουρα, αλλά κάτι υπήρχε στο βάθος των ματιών της, που ακόμα και ο άγνωστος παρατηρητής δεν μπορούσε με ακρίβεια να διαπιστώσει τι ήταν.

Η γυναίκα κοίταζε τον άντρα με τρυφερότητα, μόλις έκλεισε τα μάτια του να κοιμηθεί, ήξερε με σιγουριά εκείνη πως δεν θα κοιμόταν. Πώς θα το έκανε άλλωστε; Όλο αυτό ήταν δύσκολο να το χωνέψει και ας είχε συμφωνήσει και η ίδια στην τρέλα αυτή. Αυτός ο άντρας που ανάλαφρα κοιμόταν πάνω στο στήθος της, είχε υπάρξει ο μεγαλύτερος εχθρός και εξολοθρευτής της. Και εκείνη τον άφησε να εισβάλει πάλι μέσα της! Το αύριο που φαινότανε αβέβαιο άρχισε να συμπίπτει με το τώρα. Η γυναίκα ήξερε πως αν ξαναπληγωνόταν δε θα της άξιζε. Ήθελε η άνοιξη και τα νέα πρόσωπα της να παραμείνουν στη ζωή της. Για τον άντρα δεν ήταν πια βέβαιη, αν ένιωθε το ίδιο. Έμοιαζε να είναι το ίδιο, αλλά ακριβώς ίδιο; Τώρα κενό με ερωτηματικά.

Ο άντρας είχε απαγορέψει πλέον στο φορτίο του να τον ορίζει, να είναι αυτό που τον βαραίνει. Με αυτό κατά νου και τη γυναίκα χωμένη στην αγκαλιά του, δεν είχε λόγο να θέλει να είναι αλλού. Ήταν ακριβώς εκεί που έπρεπε, ξαπλωμένος με την ευτυχία μέσα στα χέρια του. Ο καπνός δεν ήταν πια ικανός να θολώσει την σκέψη του, το αύριο δεν είχε πια σημασία. Μια σκέψη ήταν μονάχα βέβαιη, ότι θα μοιραζόταν τη μέρα που ξημέρωνε με τη γυναίκα που του είχε αλλάξει τη ζωή. Τη γυναίκα που πολλές φορές αρνήθηκε παρασυρμένος από το σκοτεινό του παρελθόν. Την γυναίκα που εκείνος μόνο πόνο της είχε χαρίσει ενώ εκείνη σ’ αυτόν ένα σωρό ευκαιρίες. Τώρα η ευκαιρία ήταν μία, η τελευταία ευκαιρία που του  πρόσφερε η γυναίκα. Ένα ήταν βέβαιο, σκέφτηκε ο άντρας πριν τον πάρει ο ύπνος, ότι θα προσπαθούσε να είναι αλλιώς, αυτός που της αξίζει.

Ο άγνωστος παρατηρητής βλέποντας το ζευγάρι ταξίδεψε νοητά στην πρώτη τους συνάντηση. Ξαπλωμένοι και οι δυο μετά από έρωτα, είχαν μάτια μόνο ο ένας για τον άλλο. Μίλαγαν για μουσική και φιλοσοφία, ήταν η στιγμή που είχαν συνειδητοποιήσει πόσο ερωτευμένοι ήταν μεταξύ τους, ήταν η στιγμή που δεν ομολόγησαν ποτέ. Τα κρυφά τους συναισθήματα, ο άγνωστος παρατηρητής τα έβλεπε να ξεδιπλώνονται κάθε φορά που τους κοίταζε από ψηλά. Είχε αδυναμία σ’ αυτό το ζευγάρι, αυτό ήταν που τον φόβιζε η αδυναμία του. Πώς να τους κρίνει αντικειμενικά όταν μόνο υποκειμενικά τους έβλεπε; Σίγουρα ήταν φορές που είχε απογοητευτεί από την στάση του άντρα, αλλά τελικά τα πράγματα είχαν αρχίσει να παίρνουν άλλη τροπή. Στεκούμενος μια τελευταία φορά στη γυναίκα πριν τους αφήσει στην αγκαλιά του Μορφέα, ο άγνωστος παρατηρητής κατάλαβε ποιο ήταν το μυστικό που έκρυβε στο βάθος των ματιών της. Ήταν η απογοήτευση, η απογοήτευση του παρελθόντος στοιβαγμένη όλη στα δάκρυα των ματιών της που δεν χύθηκαν ποτέ, μπερδεμένη με ένα χαμόγελο. Και τότε ο άγνωστος παρατηρητής κατάλαβε ότι δεν είναι κακό να απογοητεύεσαι, εξάλλου η απογοήτευση έχει κάτι από γοητεία μέσα της. Ναι σίγουρα αυτό σκεφτόταν η γυναίκα και έδωσε ένα φιλί στον άντρα πριν κλείσει και αυτή τα βλέφαρα της παραδομένη στην γοητεία, στον έρωτα.

M.K.

Ο Άγνωστος παρατηρητής, ήταν ο πρώτος που είδε τη φλόγα να σβήνει. Το ζευγάρι δεν ήταν πια, δεν υπήρχε το ρήμα είμαι και η σημασία του είναι έπαψε απλώς να υπάρχει. Το τέλος είχε φανεί και νωρίτερα αλλά η ελπίδα ήταν αυτή που έκανε τον Άγνωστο παρατηρητή να προσμένει την ανατροπή. Ήταν σίγουρος πως είχε δει τα δάκρυα του άντρα να αναμειγνύονται με τον καπνό του, καθώς εκείνος ταξίδευε μακριά από το σήμερα, χαμένος στις σκέψεις του. Ήταν σίγουρος για τον έρωτα που έκαιγε, σαν κοίταζε τη γυναίκα να κουρνιάζει μόνη στις γωνίες του σπιτιού της.

Ποια ελπίδα αξίζει να λέγεται ελπίδα, όταν η πιθανότητα της είναι στο μηδέν; Όχι αυτό δεν φαινόταν σωστό στον άγνωστο παρατηρητή, που όντας άγνωστος, έβλεπε το ζευγάρι υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα. Και όμως κάτι δεν μπορούσε να λειτουργήσει, σαν το ζευγάρι να ήταν καταραμένο να αγαπιέται αλλά να μην μπορεί να είναι μαζί. Και πώς να είναι μαζί όταν ο άντρας αρνιόταν να αφεθεί στο συναίσθημα, όταν είχε ένα φορτίο που δεν άφηνε την καρδιά του να αναπνεύσει, να υψωθεί. Πόσο να προσπαθήσει η γυναίκα, όταν αυτός ο έρωτας πήρε κάτι όμορφο από αυτήν και το μετέτρεψε σε κάτι που ούτε η ίδια δεν θα μπορούσε να γνωρίζει πως έκρυβε μέσα της. Αυτό το κάτι ήταν γραμμένο σε όλο της το κορμί με τη λέξη πόνος. Κανείς θα έλεγε ότι είχε δική του ζωή και ρουφούσε μανιασμένα την ψυχή της.

Όσοι την ήξεραν, μαζί με αυτούς και ο πανταχού Άγνωστος, δεν μπορούσαν να πιστέψουν όταν την κοίταζαν, πως αντίκριζαν την κοπέλα που αυτοί γνώριζαν. Τη σαπίλα της δυστυχίας της δεν την απορρόφησε κανείς, μόνο ο Πόνος νοιάστηκε καθώς την έβλεπε και θέλησε να την ανακουφίσει. Σταμάτησε να την πιέζει με τα αγριεμένα του νύχια, χάιδεψε λίγο την καρδούλα της και της είπε «φτάνει…αυτό ήταν, τώρα δεν θα πονάς τόσο». Η κοπέλα το ένιωσε αμέσως, την αλλαγή που θα την μεταμόρφωνε και θα την έκανε να δει όλα αυτά που είχε χάσει. Επικεντρωμένη στον πόνο της δεν είχε δει την άνοιξη και τα νέα πρόσωπα της. Το πρόσωπο του άντρα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, η μορφή του δεν κυριαρχούσε πια, είχε αρχίσει να γίνεται ένα με τη λήθη.

Ο Άγνωστος παρατηρητής βλέποντας το φως που επέστρεφε ένιωσε πως η δουλειά του με το ζευγάρι είχε πλέον φτάσει στο τέλος της. Η κοπέλα δεν θα πόναγε πια, ο άντρας απλά θα μετάνιωνε για πάντα. Το τέλος.

M.K.

Ήταν απομεσήμερο, η κοπέλα δεν είχε λόγο να βρίσκεται στο κρεβάτι αλλά ένιωθε ότι δεν είχε και λόγο να βρίσκεται κάπου αλλού. Το βάρος της απόρριψης, της ρήξης την είχε καθηλώσει. Αν κανείς την κοίταζε θα έβλεπε ένα πρόσωπο αμίλητο, που μιλάει όμως από μόνο του. Δεν είχε φανταστεί ποτέ της ότι θα τελείωνε έτσι, δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι ο έρωτας της δεν θα ήταν αυτό που ζήταγε η άλλη πλευρά.

Λίγο πιο μακριά σε ένα άλλο μέρος, ο άντρας δεν τολμούσε να σκεφτεί τι είχε κάνει. Τα δάκρυα που έκρυβε μέσα του είχαν θαφτεί τόσο βαθιά που ένιωθε ανίκανος πια να αισθανθεί. Οι χαρές της ηδονής που είχε επιλέξει δεν φάνταζαν τόσο ηδονικές τώρα. Κλείνοντας τα μάτια, έφερε στο νου του ασυνείδητα το πρόσωπο που τον είχε εκπλήξει, εκείνη. Αμέσως ένιωσε ένα τσούξιμο στα μάτια, που τόσο ερμητικά είχε κλείσει.

Η κοπέλα είχε προσπαθήσει, σκέφτηκε, να τον κατακτήσει. Αυτόν τον άντρα που τόσες άλλες, όπως εκείνη, είχε πληγώσει. Είχε δει μέσα του το καλό που δεν έβλεπε εκείνος. Είχε δει όλες τις χαμένες δυνατότητες και τα απίστευτα χαρίσματα που φύλαγε σαν επτασφράγιστο μυστικό. Στις σκιές που χρόνια τριγυρνούσε, εκείνη είχε ρίξει λίγο φως και είχε δει την απελπισμένη του ανάγκη να αγαπηθεί. Μα ο άντρας ήταν πολύ πληγωμένος από το παρελθόν, δεν είχε διάθεση να δει αυτό που έβλεπε εκείνη.

Το τσιγάρο του τελείωνε, θα άναβε όμως και άλλο, πριν πέσει για ύπνο. Ο άντρας ένιωθε διχασμένος και απόλυτα, σχεδόν ολοκληρωτικά χαμένος σε εκείνη, στις σκέψεις του. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι καλά έκανε που το έληξε, που έμεινε πιστός στα ιδανικά του. Ήταν όμως ανήσυχος, η ηρεμία που γύρευε με τους τίτλους τέλους δεν τον βρήκε όπως πίστευε. Συνέχιζε να την σκέφτεται και η μάχη που γινόταν μέσα του αντί να καταλαγιάζει όλο και θέριευε. Τα δάκρυα της, το σ’ αγαπώ της θα τον στοίχειωναν για πάντα, αν μονάχα αν γύρναγε ο χρόνος πίσω. Ήθελε και άλλο τσιγάρο.

Εκεί ψηλά που δεν έβλεπε κανείς από τους δύο, τους παρατηρούσε ο άγνωστος παρατηρητής. Αν μπορούσε θα επικοινωνούσε τις σκέψεις του ενός στον άλλο. Ως ο από μηχανής θεός του έρωτα, θα τους έκανε να δουν το προφανές, θα δώριζε συναισθηματική ασφάλεια στον άντρα και απόθεμα κουράγιου στη γυναίκα. Θα τους έδειχνε το δρόμο, για να μπορούν να ζήσουν αυτό το ανομολόγητο συναίσθημα που κατοικούσε στην καρδιά εκείνου, αυτή τη θύελλα που είχε ξεσπάσει μέσα σε εκείνη από τότε που τον πρωτοαντίκρισε. Θα τους έλεγε ότι όταν αγαπάς κανένας δρόμος δεν είναι σωστός αν δεν είναι ο δρόμος που καταλήγει σε αυτόν που θες. Θα τους έλεγε ότι τα λεπτά ποτέ δεν ήταν τόσο σημαντικά όσα αυτά που χάνουν κάθε στιγμή που βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλο. Αυτή τη στιγμή κιόλας αν μπορούσε θα τους ένωνε σε ένα.

Ο άγνωστος παρατηρητής πραγματικά λυπήθηκε πολύ για το ζευγάρι αλλά ήταν φύσει αδύνατο να επέμβει. Οι πιθανότητες ποτέ δεν θα είναι υπέρ τους όσο αποφεύγουν τα θέλω τους, σκέφτηκε. Θα είναι όμως δική τους η απόφαση, όταν θα είναι έτοιμοι να σμίξουν ξανά, δεν θα υπάρχουν πια δικαιολογίες. Η ωρίμανση είναι αργή διαδικασία, αυτό το ήξερε ο παρατηρητής, αλλά επίσης ήξερε ότι η ισχυρή θέληση και η αγάπη είναι εργαλεία ατσάλι για τους πρωτεργάτες του έρωτα. Στο ταξίδι της ζωής οι ψυχές που αγαπιούνται δεν παύουν να αναζητούν την πολυπόθητη επανένωση, αλλά κάθε ταξίδι είναι μοναχικό και ας είναι ίδιος ο προορισμός. Εκεί που και οι δύο θα φτάσουν μόνο αν ποτέ αφαιρέσουν κάθε μάσκα από πάνω τους, κάθε αμφίεση που ντύνει τα καταπιεσμένα θέλω τους. Εκεί, σκέφτηκε ο παρατηρητής που τα όνειρα παύουν να είναι όνειρα και γίνονται ζωή. Εκεί που τα αρώματα μυρίζουν ακομα.

Μ.Κ.

Μετά την δύση έρχεται η ανατολή. Να το θυμάσαι αυτό όταν σκοτεινιάζεις. Να το θυμάσαι γιατί το πιο μακρινό φως λάμπει πάντα μέσα στο σκοτάδι. Και αν το ταξίδι σε τρομάξει, μην κλείσεις τα μάτια. Δεν θέλεις να το χάσεις. Το παρθένο αυτό φως  της πρώτης ηλιαχτίδας. Λάμψη αστραπή που θα φτάσει στα μάτια σου, σαν ανατείλει ο ήλιος.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Έρεβος και φως αιώνιοι εχθροί. Μα μη λυπάσαι γι’ αυτούς, σαν σμίξουν γεμίζουν χιλιάδες χρώματα τον ουρανό σου. Δεν θα μετανιώσεις αν κρυφοκοιτάξεις. Σκέψου τι ανατριχίλα για τα μάτια και το σώμα, η δική τους ένωση.

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=WbN0nX61rIs[/embedyt]

Μετά την ανατολή έρχεται η δύση. Να το θυμάσαι αυτό όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Να το θυμάσαι γιατί το σκοτάδι απορροφά τα πάντα μέσα του. Και αν τα μάτια σου σε πόνεσαν, άσε τα δάκρυα σου. Δεν θέλεις να τα πνίξεις. Τα δάκρυα αυτά δεν θα τα δει κανείς. Την ψυχή σου μόνο θα ποτίσουν, λίπασμα για την καρδιά πως θα ανθίσει πάλι.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Έρεβος και φως αιώνιοι εχθροί. Πληγές ανοιχτές στου ουρανού τον καμβά. Πόσο τέλεια έχουν ζωγραφίσει. Χρώματα χιλιάδες, ιστορίες άπειρες. Κάπου εκεί και εσύ κάπου εκεί και εγώ. Σκέψου τι ωραία που θα ήταν να ζούσαμε ακόμα αυτή την ανατριχίλα, τη δική μας ένωση.

M.K.

Το σκηνικό έμοιαζε ίδιο, οι δύο εραστές αντίκρυ ξανά σιωπηλοί με βουρκωμένα μάτια. Ο άντρας με δυσκολία έβρισκε τα λόγια του ενώ η γυναίκα είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Το ζευγάρι αυτό υπήρξε ερωτευμένο, μα τώρα κάτι είχε σπάσει.

Αν κανείς τους παρατηρούσε από μακριά, θα έβλεπε δυο σώματα άκαμπτα στην προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν. Ο άνδρας φαινόταν σα να ‘θελε να ξεφύγει, δεν άντεχε να την κοιτά κατάματα. Μάτια που τον ζητούν ακόμα, πώς να τα αποχωριστεί; Η αγάπη του γι’ αυτά δεν εκφράστηκε ποτέ με λόγια. Το σ’ αγαπώ λέξη απαγορευμένη που πληγώνει. «Ανώφελο να αλλάξει αυτό που είναι», σκέφτηκε ο άνδρας «Δεν μου αξίζει να αγαπώ αυτό το πλάσμα, θα το προδώσω το δίχως άλλο. Καλύτερα τώρα πριν να είναι αργά, πριν δεθώ και άλλο, πριν…» .

Η γυναίκα δεν άντεχε άλλο, να βλέπει τον άντρα που λάτρευε να της φέρεται σα να ήταν σκιά. Ήθελε να τον προκαλέσει να μιλήσει, να εκφραστεί, να της πει όλα αυτά που δεν τον άκουσε ποτέ να λέει. «Γιατί να δυσκολεύεται τόσο; Γιατί δεν αφήνεται στο συναίσθημα του; Γιατί με φοβάται; Και το κυριότερο γιατί προσπαθώ ακόμα να τον πείσω να είναι μαζί μου, όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα αλλάξει ποτέ του στάση;». Ο άγνωστος παρατηρητής αισθάνθηκε ένα σφίξιμο για το ζευγάρι.

Οι δύο εραστές, πρώην πια, τράβηξαν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Η γυναίκα γύρισε πρώτη την πλάτη της στο παθιασμένο παρελθόν, δεν θέλησε να πει άλλη λέξη και ας μην είχε εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τι ένιωθε για εκείνον. Ο άνδρας πάλι θα έδινε τα πάντα για να έχει γεννηθεί αλλιώς, χωρίς το βάρος αυτό που τον πληγώνει, που τον έκανε αυτό που είναι. Θα έδινε τα πάντα για να μπορεί να την αγαπήσει όπως της αξίζει. Θα έδινε τα πάντα για να είχε γεννηθεί γενναίος.

Το σκηνικό έρημο πια, μοιάζει με τον επίλογο μίας τραγωδίας. Ο άγνωστος παρατηρητής αποζητώντας την κάθαρση που ποτέ δεν ήρθε με τους τίτλους τέλους, ένιωσε την ανάγκη να αφήσει τα δάκρυα του να κυλήσουν. Τα δάκρυα ενός αγνώστου μνεία σε όλους αυτούς που αγαπιούνται αλλά δεν ξέρουν πώς να είναι μαζί. Σε όλους αυτούς που άφησαν την αγάπη να πετάξει. Σε όλους αυτούς που δεν γεννήθηκαν γενναίοι.

M.K.

Φάνταζε τόσο τέλειο, μάτια του Μορφέα, πόσο πέσατε έξω;

Αίσθηση σαν καμία άλλη η αγκαλιά του ονείρου,

ανέγγιχτη παραίσθηση το απομεινάρι πια.

Κρύα σκιά στον τοίχο της καρδιάς αυτή η φαντασίωση.

Έρημο σκηνικό εκεί που πρωτύτερα υπήρχε αναστάτωση.

Στερεύει η αγάπη ή αλλάζει; Ερώτημα που ταλανίζει

Φάνταζε γελοίο το κρυφό δώρο της Πανδώρας, ποια ελπίδα τώρα;

Φύσει αδύνατο η ρίζα στην αιθάλη,

Θάρρος δεν έμεινε κανένα να στηρίζει αυτή την τρέλα.

Πίσσα η οποιαδήποτε ηλιαχτίδα, μαύρη άβυσσος μονάχα.

Πρόσωπο μουσκεμένο, το δικό μου, στεγνά τα δάκρυα μου.

Θέλει δύναμη να στρέψω άλλου το βλέμμα.

Φάνταζε ελκυστική η  τρέλα του Διονύσου, πόσο λάθος;

Ο χορός της μεθυσμένης κορασίδας, τελευταία ανάμνηση.

Τα θεριά βγήκαν, η καρδιά κενή, παράλυτη απ’ το φόβο.

Ερωτικά και βαθιά κάτω απ’ τη μέση τα χτυπήματα.

Το σώμα άντεξε, ράγισαν άλλα που πονάνε ακόμα.

Στερεύει η πίκρα ή μεγαλώνει; Πουκάμισα αδειανά όλα, έχω φύγει.

M.K.

Αν η ζωή ήταν αλλιώς θα ήσουν δίπλα μου

Αν ο χρόνος δεν γλίστραγε θα σε κράταγα

Αλλά τα αν δεν ήταν ποτέ αρκετά και η άμμος φεύγει από τα χέρια μου

Πόσα δάκρυα να χαράξω το πρόσωπο μου για σένα;

Πόσα λεπτά να αφιερώσω  στην σκέψη σου;

Χθες πάλι ήρθες το βράδυ και νόμιζα πως σε άγγιζα

Θα ορκιζόμουν πως σ’ ένιωσα, ήταν σαν να μέθυσα από τα φιλιά σου

Έχω ακόμα τη γεύση σου στο στόμα μου

Όμως σαν ξύπνησα θυμήθηκα

Όχι δεν είσαι εδώ.

Αν ζούσαμε στο όνειρο θα ήσουν πλάι μου

Αν μάθαινες να μ’ αγαπάς, θα λυτρωνόμουν

Γιατί σε ξέρω, γιατί ξέρω πως όταν με κοιτάς, το νιώθεις και εσύ

Δεν είμαστε μόνοι μες τα κύματα

Γιατί να φοβάσαι να τολμήσεις το άλμα στο άγνωστο;

Φοβάσαι και δειλιάζεις, μην μου φεύγεις…

Πες μου αντίο με τα μάτια σου και θα σ’ αφήσω

Δεν θέλησα ποτέ να σε κλειδώσω

Για μένα η αγκαλιά σου ήταν φυλακή και ελευθερία

Αν θέλεις όμως να πετάξεις κάντο, δεν θα σε εμποδίσω

Εμπόδιο σου θα σταθώ μόνο άμα με τα μάτια μ’ αρνηθείς

Γιατί έμαθα να μην εμπιστεύομαι τα χείλη σου

Γιατί μόνο αν με ματώσεις με τα μάτια σου θα ξέρω…

Πως είναι μάταιο να παλεύω με τα κύματα σου

Κοίτα με και θα’ ναι σαν να μην με ξέρεις

M.K.