ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Ο άνθρωπος που δεν ήξερε ότι έχει φωνή, τραγούδαγε πολύ. Την ένταση της δεν την γνώριζε, ο φόβος του την καπέλωνε. Άλλοι δεν την είχαν ακούσει, μονάχα ίσως από σπόντα.

Καμία φορά όταν τον κυρίευε το πάθος, τραγουδούσε ακόμα πιο πολύ. Τότε μόνο σαν να άκουγε μία ιδέα παραπάνω, πόσες νότες μπορούσε να αγγίξει. Ένα σχοινί ντροπή έπνιγε οποιαδήποτε νότα έψαχνε το δρόμο προς τα έξω.

Κάπου κάπου μόνο σα να αναθαρρούσε, μονάχα όταν ξεχνιόταν ή ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχε άλλη ψυχή τριγύρω. Είχε μια θηλεία σ’ όλη του τη ζωή, έτσι είχε μάθει να ζει. Υπάκουος, ήσυχος, διαχειρίσιμος.

Ο άνθρωπος που ήξερε ότι έχει φωνή, ήταν ο ίδιος. Μονίμως στο επίκεντρο, μέσα σ’ όλα με φωνή βροντερή. Οι άλλοι τον άκουγαν λέξη προς λέξη, υπήρχε σεβασμός.

Ποτέ του δεν πίστευε πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η δύναμη του πλήθους. Το μόνο που πάντα ήθελε είναι να έχει φωνή, όχι μια οποιαδήποτε όμως. Ήθελε η φωνή του να σαγηνεύει, να πείθει και να έχει βάρος. Δεν ήθελε να τραγουδάει μόνος.

Χαμένος ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες φωνές που περνιόντουσαν για μελωδικές, εκείνος είχε κάτι να πει, να τραγουδήσει, έτσι ανέπνεε. Τον έφαγαν οι κόρακες και οι κομπασμοί τους. Οι ψεύτικοι ήχοι, άτονοι σε όλη τους την έκταση τον είχαν ανατριχιάσει από την τόση ματαιότητα τους.

Οι εναλλαγές από τον ήχο στη σιωπή μόνο σύγχυση πρόσφεραν απλόχερα στον άνθρωπο που δεν αποφάσιζε. Μία με φωνή, μία χωρίς. Ποια γραμμή τόσο λεπτή τροχοπέδη στο τραγούδι; τραγούδι εγλωβισμένο- μα εκεί, καρτερώντας για τις όμορφες μέρες. Πότε θα ναι αυτές κανείς δεν ξέρει. Μα θα ναι ωραία.

Μ.Κ.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, είσαι όμως κλειδωμένος, φυλακισμένος σε ένα σώμα που αποπνέει ελευθερία. Τι απάτη!

Είσαι πνεύμα ανήσυχο, είσαι όμως σιωπηλός, τα λόγια σου δεν βγαίνουν όπως τα θες. Τι κρίμα!

Είσαι χαμογελαστός άνθρωπος, είσαι όμως μες την θλίψη, ανήμπορος και αδύναμος να χειριστείς τις δικές σου πίκρες. Τι κάνεις;

Γίνε αυτό που είσαι προορισμένος να γίνεις. Τόσα ταλέντα, τόσο μυαλό, τόση εξυπνάδα, γοητεία και ομορφιά σε σένα δόθηκαν μα τα πετάς όλα. Τα πετάς όλα γιατί κρατάς μέσα σου όλα αυτά που σε πληγώνουν και το κάνεις αυτό γιατί φοβάσαι να εκτεθείς σ’ όλα αυτά που σε στοιχειώνουν. Μα τα στοιχειά δεν φεύγουν αν δεν τα διώξεις, αν δεν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, αν δεν ενεργήσεις. Έτσι παθητικός όπως προσπαθείς τόσο πολύ να είσαι, με το πάγωμα του πόνου και της θλίψης σου, προσθέτεις κιλά στο ήδη βεβαρημένο σου φορτίο. Δεν θέλει η ζωή να είσαι υπεράνθρωπος. Θέλει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που με τόσο κόπο και μεθοδικότητα αποφεύγεις.

Συστηματικά, συνέχεια ένας καπνός θολώνει τον πόνο σου, η φωτιά όμως σε καίει. Και η φωτιά με τα χρόνια που περνούν γίνεται σαράκι και σε τρώει. Οι στιγμές φεύγουν γρήγορα, τόσο γρήγορα όπως και όταν ήρθαν, φεύγουν προτού καταλάβεις ότι ήρθαν. Και συ χάνεις τις στιγμές σου. Ο χρόνος δεν θα σταματήσει να κυλάει, δεν θα σε περιμένει να φτάσεις. Θα σε φτάσει εκείνος και μπορεί τελικά όταν φτάσεις εκεί που σε πήγε, να θυμηθείς σαν να ξύπνησες μόλις από όνειρο, ότι δεν ήθελες να φτάσεις εκεί. Θα είναι αργά. Τα ταλέντα σου, οι δυνατότητες σου, οι ικανότητες σου δεν θα έχουν πια την ίδια λάμψη. Ξεθωριασμένα θα είναι με τον τόσο καπνό που άφησες να τα σκεπάσει γιατί δεν προσπάθησες να σηκωθείς στα πόδια σου. Γιατί δεν προσπαθείς;

Είσαι μωρό παιδί στο πόνο, είσαι άντρας στα χρόνια. Εκτίμησε τον εαυτό σου, ανέβα ψηλά εκεί που βαθιά μέσα σου το ξέρεις και ΣΥ ότι μπορείς να φτάσεις. Διώξε τους δαίμονες που σε έχουν πάρει στο κατόπι και μην τρέχεις άλλο. Αν ξέρουν κάτι καλά οι δαίμονες είναι να ακολουθούν αυτούς που τρέχουν να ξεφύγουν. Δεν βαρέθηκες να τρέχεις;

Ελεύθερος θα είσαι μόνο όταν καταφέρεις να έχεις φτερά και ρίζες. Ελεύθερος θα είσαι μόνο όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπήρχε λόγος να φύγεις από όλους και από όλα για να νιώθεις ελεύθερος. Είσαι ελεύθερος.

M.K.