ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Βλέμμα επιβεβαίωσης ζητείται από το απαλό άγγιγμα του δείκτη στην οθόνη. Μία καρδιά κόκκινη να στοιβαχτεί μαζί με τις τόσες άλλες πορφυρές υπενθυμίσεις πως το ίδιο το βλέμμα που ζητά, βλέμμα αποκτά. 

Σαν η όψη να θέλει να μετουσιωθεί σε κάτι που ξεπερνά την ίδια την εικόνα, σαν η όψη να είναι η ίδια ύπαρξη. Μα σαν κάπως έτσι η ύπαρξη-χρήστης της εικόνας να εγκαταλείπει όσα κομμάτια της δεν έγιναν ψηφίδες του κάδρου, όσα κομμάτια της δεν κατάφεραν να στριμωχτούν σε ένα τετράγωνο.  

Βλέμμα ως “σειρήνων άσμα” τροφοδοτεί την ακόρεστη ανάγκη να αναγνωριστεί η όψη σε επιθυμία ενός άλλου. Ακολουθίες βλεμμάτων που ζητούν, που περιμένουν, που αναμοχλεύουν όσα κάποτε ήταν άλλα και τώρα είναι “νέα”. 

Σαν η επιθυμία να ξεπερνά την εποχή της και ας μοιάζει όμοια. Διαρκώς παρούσα αλλά αλλιώς. Σαν η επιθυμία να αλλάζουν τα βλέμματα μέσο να είναι ένας τρόπος να εξηγηθεί η αδυναμία του εσωτερικού βλέμματος να δει τα όσα η σάρκα πλαισιώνει και το μυαλό απλώς θολώνει. 

Μ.Κ. 

Ήτανε μηδέν και μετά γεννήθηκε η πρώτη ιδέα. Δεν πέρασε καιρός και από μονοκύτταρος οργανισμός, υπερπήδησε κάθε στάδιο δαρβινικής εξέλιξης και έγινε άνθρωπος. Ένα ζώο με πολλές, πολλές ιδέες. Όμως η ιδέα γινόμενη άνθρωπος, θέριεψε το ίδιο της το είναι, το οποίο μεταλλάχθηκε και σταδιακά αποσπάστηκε. Και δεν ήταν πια η ιδέα που δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που δημιουργούσε ιδέες.   

Ο ρυθμός τούτης της εξέλιξης, εκθετικός. Άνιση η μάχη μεταξύ ιδέας και ανθρώπου. Είναι που πολλαπλασιαστικά και μόνο, ο εκτροχιασμός ήταν μονόδρομος. Πολλές ιδέες, πολλοί άνθρωποι και κάπου εκεί χάθηκε η ουσία της ιδέας. Χρησιμοποιήθηκαν λέξεις, αλλάξανε νοήματα, παπαγαλίστηκαν και οι θεωρίες, και εν τέλει η ιδέα και η κάθε ιδέα ως έχει, κίνησαν προς την δύση.  

Φιλόσοφοι των φιλοσόφων, στοχαστές της ματαιότητας και οραματιστές της ουτοπίας. Όλοι λίγο πολύ, το πόσο δεν έχει τόση σημασία, αυτοβαφτίστηκαν γνώστες και ειδήμονες των καιρών μας. Ένας, ένας συρρεύσαν να μαγέψουν άλλους, πιο αδαείς, με τα ταχυδακτυλουργικά τους ιδεώδη. Τα κάστρα της αφέλειας πέσαν το ένα μετά το άλλο, η λογική απούσα έδωσε χώμα έφορο να ανθίσει η μαζική παραγωγή μαργαριταριών και πάσης ανοησίας.  

Κόβει πολύ ο πέλεκης της μωρίας, χάρακας ακριβείας-ορατότης μηδέν σημειώσατε “χ”. Είναι που μερικοί ξεχάσαν πως η ιδέα είναι ζωντανή και κινείται αέναα, μετενσαρκώνεται και ακούει πριν πράξει. Ον λογικό, παιδί του χάους και της ελπίδας. Θυσιάστηκε για τη δημιουργία, μικρή ήταν όμως η συγκομιδή της.   

Πολλοί δεν μάθαν για τα παιδιά της, τον Διάλογο και τη Συζήτηση. Είναι γιατί ξέρουν καλύτερα, είναι γιατί δεν συμφωνούν προτού ακούσουν για να αποφανθούν. Είναι οι άνθρωποι πολλοί και οι ιδέες λίγες. Επειδή κυκλοφορούν πολλές ιδέες ως ιδέες, αλλά είναι μόνο προσωπεία της ημιμάθειας και του εύκολου εντυπωσιασμού, οι γνήσιες ιδέες της ιδέας σπανίζουν. Αυτές και μόνο αυτές ολοκληρώνουν την ιδέα του ανθρώπου.  

Γιατί ο άνθρωπος είναι ιδέα κατά βάση. Δεν έχει δύναμη η λέξη, η λέξη είναι μόνο επιφάνεια. Δεν είναι ο άνθρωπος, άνθρωπος γιατί τον φωνάζουν έτσι. Είναι γιατί όταν μπορεί να κοιτάζει ψηλά, κοιτάει χαμηλά. Είναι γιατί το κερδίζει. Έτσι και οι απόψεις, πρέπει να κερδίζουν ουσιαστικά και όχι με ψεύτικους εντυπωσιασμούς και πομπώδεις εκφράσεις.  

Αναρχία, αριστερά, υπεράνθρωπος, φασισμός, δημοκρατία. Επιφάνεια, επιφάνεια. Πόσο συχνά δανειζόμαστε τον ήχο τους και την γραφή τους; ποια είναι όμως η ιδέα, πίσω από την λέξη; Που βρίσκεται η ουσιώδης διαφορά της “γνώσης” από της γνώσης; τάδε έφη ο Χ και η γη γυρίζει και ο φασίστας ντύνεται αστυνόμος. Βαφτίζουμε, κρίνουμε, λοιδορούμε με χρησιδάνεια αλλονών. Και η ιδέα αναρωτιέται “Ξέχασε άραγε ο άνθρωπος να σκέφτεται, να διερωτάται; γιατί εγώ ποτέ. Κρίμα στην αμάσητη τροφή, την πεντανόστιμη”.   

Πόσο βολικό να υιοθετείς και να δανείζεσαι ιδέες. Είναι εύκολο και απλό, αμέσως αμέσως δημιουργείς το πολλά από το τίποτα. Είσαι κάτι, ανήκεις κάπου, νιώθεις πως ξεχωρίζεις μα δύσκολα ξεγελάς, και αν γελάς τώρα με αυτές τις γραμμές, τότε μάλλον εσύ γελιέσαι.  

  Μ.Κ.

Τι είμαι εγώ στην πραγματικότητα, εσύ και όλοι μας οι φίλοι. Ανοίγοντας λογαριασμό σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ξανά, δημιουργούμε μία εικόνα. Όλα για το φαίνεσθαι και το «μου αρέσει» ή «like», όπως θέλει τα λέει ο καθένας. Οι ειδοποιήσεις κόκκινα σημάδια, ότι κάποιος μας σκέφτηκε. Πόσο ανάγκη έχουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί, είδωλα ανάμεσα στα μέλη της μικρής μας κοινότητας.

Αυταπάτες οι κοινοποιήσεις μας, για να προσελκύσουμε και να σαγηνεύσουμε τους φίλους μας. Κυνηγοί της αγάπης τους, μπροστά και πίσω από τον φακό. Θα πρέπει να σταθούμε καλύτερα την επόμενη φορά στην κάμερα, να ανεβάσουμε κάποιο πιο ψαγμένο φιλοσοφικό απόφθεγμα. Γιατί έτσι επιδεικνύουμε το πόσο ενδιαφέροντες είμαστε, πόσο βάθος έχουμε. Το χρονολόγιο λειτουργεί ως λευκός καμβάς, εμείς οι ζωγράφοι.

Πόσο σαθρό το οικοδόμημα που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε. Είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία, αλλά και ένδειξη μιας εποχής που το ψηφιακό αποτύπωμα μετράει περισσότερο από το ίδιο μας το στίγμα σε πραγματικές περιστάσεις. Εταιρίες πριν καν προσλάβουν, «συμβουλεύονται» και ρίχνουν  μια ματιά σε μας, στο προφίλ μας λες και γνωρίζουν ποιοι είμαστε εμείς και αποφασίζουν. Το δικαίωμα, ποιος το δίνει αναρωτιέμαι όταν βγάζουμε εμείς οι ίδιοι τα άπλυτα μας δημόσια. Γιατί μην γελιέστε μπορεί το προφίλ να είναι μία πτυχή του εαυτού μας, ωστόσο δεν είμαστε εμείς. Το προφίλ είναι απλώς μια στιγμή μας, τόσο χαρακτηριστική του ποίοι είμαστε όσο είναι η αγαπημένη μας τσίχλα. Μασάς και πετάς.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ούτε το facebook, ούτε οι δυνατότητες αυτού. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Παρασυρμένοι από την μαζική συμπεριφορά, υιοθετούμε πρότυπα ξένα σε εμάς, μη συνεπή και ενδεικτικά του χαρακτήρα μας μόνο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί. Η επιβεβαίωση που προσδοκούμε μέσα από τα social media, μαρτυρά την αδυναμία μας να αποδεχτούμε το εγώ μας. Έχουμε καταντήσει πολλοί από εμάς να θεωρούμε ως πιο σημαντική την άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς, απ’ ότι εμείς οι ίδιοι για εμάς. Και όλα αυτά γιατί στη ψηφιακή μας κοινωνία, ο μιμητισμός είναι το Α και το Ω στο υποσυνείδητο.  

Γκρίζες ζώνες τα προφίλ, δεν χρειάζεται να τα χαρακτηρίσουμε άδικα μαύρα όλα ή άσπρα. Σημασία έχει να λειτουργούμε με πλήρη συνείδηση, χωρίς να λογαριάζουμε του τι θα συμβεί μετά. Έχει άραγε τόση σημασία να ανεβεί ο αριθμός των «like», μετά από μία δημοσίευση μας; Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος ενδιαφέρεται αν ο χρήστης «Χ» αισθάνεται «ευλογημένος» ή ότι «τον αγαπούν», πίνοντας καφέ στο Μικρολίμανο; Σοβαρά τώρα ποιος αισθάνεται έτσι; Για ποιο λόγο μια ολόκληρη γενιά χρηστών έχει μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία να ενημερώνει για κάθε της κίνηση; Που πήγε το μυστήριο; Η ανάγκη για ιδιωτικότητα και για απόλαυση της ζωής σε πραγματικούς όρους και όχι σε ψηφιακούς;

Μέρα την ημέρα, αφήνουμε όλο και περισσότερα σημάδια της καθημερινότητας μας, εγκαταλείποντας ένα κομμάτι της ελευθερίας μας. Δίνουμε με τη δική μας, ελεύθερη βούληση την άδεια σε μηχανές αναζήτησης, σε εταιρίες μάρκετινγκ και διαφήμισης να στοιχειοθετούν ένα προφίλ για εμάς που το χρησιμοποιούν μετέπειτα ως εργαλείο για να μας παγιδεύσουν σε ένα φαύλο κύκλο κατανάλωσης νέων προϊόντων. Μας δημιουργούν ανάγκες, κατασκευασμένες για εμάς από εμάς, στο βωμό του κέρδους. Γινόμαστε ένα στατιστικό νούμερο, εργαλείο για να εξάγουν οι μεγάλες πολυεθνικές συμπεράσματα για το πως να χειραγωγούν τα πλήθη, πως να δίνουν σε μας ό,τι νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Ενώ στην πραγματικότητα αυτά που τους παραχωρούμε είναι πολλά περισσότερα.

Πόσο δύσπεπτα όλα αυτά, αν αναλογιστεί κανείς πόσο ελαφρά τη καρδία χρησιμοποιούμε το facebook. Σκεφτείτε το.

Μ.Κ.