ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Βλέμμα επιβεβαίωσης ζητείται από το απαλό άγγιγμα του δείκτη στην οθόνη. Μία καρδιά κόκκινη να στοιβαχτεί μαζί με τις τόσες άλλες πορφυρές υπενθυμίσεις πως το ίδιο το βλέμμα που ζητά, βλέμμα αποκτά. 

Σαν η όψη να θέλει να μετουσιωθεί σε κάτι που ξεπερνά την ίδια την εικόνα, σαν η όψη να είναι η ίδια ύπαρξη. Μα σαν κάπως έτσι η ύπαρξη-χρήστης της εικόνας να εγκαταλείπει όσα κομμάτια της δεν έγιναν ψηφίδες του κάδρου, όσα κομμάτια της δεν κατάφεραν να στριμωχτούν σε ένα τετράγωνο.  

Βλέμμα ως “σειρήνων άσμα” τροφοδοτεί την ακόρεστη ανάγκη να αναγνωριστεί η όψη σε επιθυμία ενός άλλου. Ακολουθίες βλεμμάτων που ζητούν, που περιμένουν, που αναμοχλεύουν όσα κάποτε ήταν άλλα και τώρα είναι “νέα”. 

Σαν η επιθυμία να ξεπερνά την εποχή της και ας μοιάζει όμοια. Διαρκώς παρούσα αλλά αλλιώς. Σαν η επιθυμία να αλλάζουν τα βλέμματα μέσο να είναι ένας τρόπος να εξηγηθεί η αδυναμία του εσωτερικού βλέμματος να δει τα όσα η σάρκα πλαισιώνει και το μυαλό απλώς θολώνει. 

Μ.Κ. 

Τέλειο, συμμετρικό, καθαρό όλο αυτό που αναζητώ μα δεν το βρίσκω.Ανησυχώ πολύ μήπως μάταια το ψάχνω και χάσω κάτι από εμένα.

Είναι ωραίο, σαγηνευτικό και με θαμπώνει αυτό το όνειρο που είδα χθες.Ταξίδεψα εκεί στο ενδιάμεσο και ήθελα πολύ να πιστέψω πως είναι αλήθεια.

Το θυμάμαι ακόμα και νιώθω ένα κύμα να με διαπερνά.Ήταν σαν ένα συναίσθημα αυτογνωσίας να με γέμισε, «αυτό θέλω» σκέφτηκα.Η γνώση με έκανε να νιώθω ολοκληρωμένη, η αυτοπεποίθηση που μου έδινε με πλημμύρισε.Έτσι θέλω να νιώθω πλήρης, βέβαιη.

Ξύπνησα όμως και το όνειρο πια δεν ήταν αλήθεια, ήμουν πάλι απλώς εγώ.Και δεν μου άρεσε και με έτρωγε και δεν ήθελα πια το πράγμα να είναι πράγμα και η αλήθεια να είναι αλήθεια.

Ήθελα να είμαι αυτή που ένιωσα ότι μπορώ να γίνω κάπου ανάμεσα στο όνειρο και στο μεταξύ.Πόνεσα βαθιά μέσα μου και ας ένιωσα πως αυτό είναι γελοίο και κουτό.

Πώς γίνεται να θαύμασα αυτό το κορίτσι;Γιατί θαυμάζω ένα είδωλο; Αντί για εμένα;

Και τότε ξαφνικά ένα χαμόγελο σχημάτισε η πληγωμένη μου καρδιά.«Αν ήσουν αυτό το είδωλο που τόσο λαίμαργα έτρωγες με τα μάτια σου, δεν θα ένιωθες τους παλμούς σου….

Θα ήσουν κρύα, ομοιόμορφη, τέλεια όπως ακριβώς ονειρεύτηκες… αλλά άψυχη, κούφια απλά ένα τέλειο αποτύπωμα, μα τίποτα παραπάνω»

Η γνώση όμως που ένιωθα σαν προέκταση του εαυτού μου, δεν μπορεί να ήταν και αυτή κάλπικη.Σίγουρα δεν ήταν κάλπικη, απάντησα μόνη μου γιατί η συνειδητοποίηση της δικής μου αλήθειας ήταν πια ξεκάθαρη σε μένα.

Η ελπίδα μου είναι ότι θα γίνω όσα θέλω, θα είμαι αυτό που θέλω, γιατί το επιδιώκω, γιατί μπορώ, γιατί ακόμα και αν δεν είμαι εγώ τέλεια, μπορώ να τείνω στα όρια των ονείρων μου, στο άπειρο μέχρι εκεί που αντέχω να πάω.

Είναι ο κόπος μου για την επίτευξη του αδυνάτου που θα με σπρώχνει να σπάσω το φράγμα μεταξύ εφικτού και ανέφικτου.Είναι αυτό το ανεξήγητο πάθος για την τελειότητα που θα με κάνει να δω το ατελές τέλειο και το τέλειο ατελές, γιατί η αλήθεια είναι μία, γιατί εγώ είμαι μία, γιατί είμαι γνήσια και μοναδική, όπως όλοι άλλωστε.

Το τέλειο πήρε μορφή, δεν ήταν πια αυτό το άψυχο που νόμιζα για όμορφο, ήταν όλο αυτό που είμαι και οι δυνατότητες αυτού που θα μπορούσα να γίνω αν το θελήσω.

Εγώ και το κάθε εγώ ως έχει.

Τέλειο.

Μ.Κ.