Το σκηνικό έμοιαζε ίδιο, οι δύο εραστές αντίκρυ ξανά σιωπηλοί με βουρκωμένα μάτια. Ο άντρας με δυσκολία έβρισκε τα λόγια του ενώ η γυναίκα είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Το ζευγάρι αυτό υπήρξε ερωτευμένο, μα τώρα κάτι είχε σπάσει.

Αν κανείς τους παρατηρούσε από μακριά, θα έβλεπε δυο σώματα άκαμπτα στην προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν. Ο άνδρας φαινόταν σα να ‘θελε να ξεφύγει, δεν άντεχε να την κοιτά κατάματα. Μάτια που τον ζητούν ακόμα, πώς να τα αποχωριστεί; Η αγάπη του γι’ αυτά δεν εκφράστηκε ποτέ με λόγια. Το σ’ αγαπώ λέξη απαγορευμένη που πληγώνει. «Ανώφελο να αλλάξει αυτό που είναι», σκέφτηκε ο άνδρας «Δεν μου αξίζει να αγαπώ αυτό το πλάσμα, θα το προδώσω το δίχως άλλο. Καλύτερα τώρα πριν να είναι αργά, πριν δεθώ και άλλο, πριν…» .

Η γυναίκα δεν άντεχε άλλο, να βλέπει τον άντρα που λάτρευε να της φέρεται σα να ήταν σκιά. Ήθελε να τον προκαλέσει να μιλήσει, να εκφραστεί, να της πει όλα αυτά που δεν τον άκουσε ποτέ να λέει. «Γιατί να δυσκολεύεται τόσο; Γιατί δεν αφήνεται στο συναίσθημα του; Γιατί με φοβάται; Και το κυριότερο γιατί προσπαθώ ακόμα να τον πείσω να είναι μαζί μου, όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα αλλάξει ποτέ του στάση;». Ο άγνωστος παρατηρητής αισθάνθηκε ένα σφίξιμο για το ζευγάρι.

Οι δύο εραστές, πρώην πια, τράβηξαν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Η γυναίκα γύρισε πρώτη την πλάτη της στο παθιασμένο παρελθόν, δεν θέλησε να πει άλλη λέξη και ας μην είχε εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τι ένιωθε για εκείνον. Ο άνδρας πάλι θα έδινε τα πάντα για να έχει γεννηθεί αλλιώς, χωρίς το βάρος αυτό που τον πληγώνει, που τον έκανε αυτό που είναι. Θα έδινε τα πάντα για να μπορεί να την αγαπήσει όπως της αξίζει. Θα έδινε τα πάντα για να είχε γεννηθεί γενναίος.

Το σκηνικό έρημο πια, μοιάζει με τον επίλογο μίας τραγωδίας. Ο άγνωστος παρατηρητής αποζητώντας την κάθαρση που ποτέ δεν ήρθε με τους τίτλους τέλους, ένιωσε την ανάγκη να αφήσει τα δάκρυα του να κυλήσουν. Τα δάκρυα ενός αγνώστου μνεία σε όλους αυτούς που αγαπιούνται αλλά δεν ξέρουν πώς να είναι μαζί. Σε όλους αυτούς που άφησαν την αγάπη να πετάξει. Σε όλους αυτούς που δεν γεννήθηκαν γενναίοι.

M.K.

Αν η ζωή ήταν αλλιώς θα ήσουν δίπλα μου

Αν ο χρόνος δεν γλίστραγε θα σε κράταγα

Αλλά τα αν δεν ήταν ποτέ αρκετά και η άμμος φεύγει από τα χέρια μου

Πόσα δάκρυα να χαράξω το πρόσωπο μου για σένα;

Πόσα λεπτά να αφιερώσω  στην σκέψη σου;

Χθες πάλι ήρθες το βράδυ και νόμιζα πως σε άγγιζα

Θα ορκιζόμουν πως σ’ ένιωσα, ήταν σαν να μέθυσα από τα φιλιά σου

Έχω ακόμα τη γεύση σου στο στόμα μου

Όμως σαν ξύπνησα θυμήθηκα

Όχι δεν είσαι εδώ.

Αν ζούσαμε στο όνειρο θα ήσουν πλάι μου

Αν μάθαινες να μ’ αγαπάς, θα λυτρωνόμουν

Γιατί σε ξέρω, γιατί ξέρω πως όταν με κοιτάς, το νιώθεις και εσύ

Δεν είμαστε μόνοι μες τα κύματα

Γιατί να φοβάσαι να τολμήσεις το άλμα στο άγνωστο;

Φοβάσαι και δειλιάζεις, μην μου φεύγεις…

Πες μου αντίο με τα μάτια σου και θα σ’ αφήσω

Δεν θέλησα ποτέ να σε κλειδώσω

Για μένα η αγκαλιά σου ήταν φυλακή και ελευθερία

Αν θέλεις όμως να πετάξεις κάντο, δεν θα σε εμποδίσω

Εμπόδιο σου θα σταθώ μόνο άμα με τα μάτια μ’ αρνηθείς

Γιατί έμαθα να μην εμπιστεύομαι τα χείλη σου

Γιατί μόνο αν με ματώσεις με τα μάτια σου θα ξέρω…

Πως είναι μάταιο να παλεύω με τα κύματα σου

Κοίτα με και θα’ ναι σαν να μην με ξέρεις

M.K.