ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Φάνταζε τόσο τέλειο, μάτια του Μορφέα, πόσο πέσατε έξω;

Αίσθηση σαν καμία άλλη η αγκαλιά του ονείρου,

ανέγγιχτη παραίσθηση το απομεινάρι πια.

Κρύα σκιά στον τοίχο της καρδιάς αυτή η φαντασίωση.

Έρημο σκηνικό εκεί που πρωτύτερα υπήρχε αναστάτωση.

Στερεύει η αγάπη ή αλλάζει; Ερώτημα που ταλανίζει

Φάνταζε γελοίο το κρυφό δώρο της Πανδώρας, ποια ελπίδα τώρα;

Φύσει αδύνατο η ρίζα στην αιθάλη,

Θάρρος δεν έμεινε κανένα να στηρίζει αυτή την τρέλα.

Πίσσα η οποιαδήποτε ηλιαχτίδα, μαύρη άβυσσος μονάχα.

Πρόσωπο μουσκεμένο, το δικό μου, στεγνά τα δάκρυα μου.

Θέλει δύναμη να στρέψω άλλου το βλέμμα.

Φάνταζε ελκυστική η  τρέλα του Διονύσου, πόσο λάθος;

Ο χορός της μεθυσμένης κορασίδας, τελευταία ανάμνηση.

Τα θεριά βγήκαν, η καρδιά κενή, παράλυτη απ’ το φόβο.

Ερωτικά και βαθιά κάτω απ’ τη μέση τα χτυπήματα.

Το σώμα άντεξε, ράγισαν άλλα που πονάνε ακόμα.

Στερεύει η πίκρα ή μεγαλώνει; Πουκάμισα αδειανά όλα, έχω φύγει.

M.K.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, είσαι όμως κλειδωμένος, φυλακισμένος σε ένα σώμα που αποπνέει ελευθερία. Τι απάτη!

Είσαι πνεύμα ανήσυχο, είσαι όμως σιωπηλός, τα λόγια σου δεν βγαίνουν όπως τα θες. Τι κρίμα!

Είσαι χαμογελαστός άνθρωπος, είσαι όμως μες την θλίψη, ανήμπορος και αδύναμος να χειριστείς τις δικές σου πίκρες. Τι κάνεις;

Γίνε αυτό που είσαι προορισμένος να γίνεις. Τόσα ταλέντα, τόσο μυαλό, τόση εξυπνάδα, γοητεία και ομορφιά σε σένα δόθηκαν μα τα πετάς όλα. Τα πετάς όλα γιατί κρατάς μέσα σου όλα αυτά που σε πληγώνουν και το κάνεις αυτό γιατί φοβάσαι να εκτεθείς σ’ όλα αυτά που σε στοιχειώνουν. Μα τα στοιχειά δεν φεύγουν αν δεν τα διώξεις, αν δεν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, αν δεν ενεργήσεις. Έτσι παθητικός όπως προσπαθείς τόσο πολύ να είσαι, με το πάγωμα του πόνου και της θλίψης σου, προσθέτεις κιλά στο ήδη βεβαρημένο σου φορτίο. Δεν θέλει η ζωή να είσαι υπεράνθρωπος. Θέλει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που με τόσο κόπο και μεθοδικότητα αποφεύγεις.

Συστηματικά, συνέχεια ένας καπνός θολώνει τον πόνο σου, η φωτιά όμως σε καίει. Και η φωτιά με τα χρόνια που περνούν γίνεται σαράκι και σε τρώει. Οι στιγμές φεύγουν γρήγορα, τόσο γρήγορα όπως και όταν ήρθαν, φεύγουν προτού καταλάβεις ότι ήρθαν. Και συ χάνεις τις στιγμές σου. Ο χρόνος δεν θα σταματήσει να κυλάει, δεν θα σε περιμένει να φτάσεις. Θα σε φτάσει εκείνος και μπορεί τελικά όταν φτάσεις εκεί που σε πήγε, να θυμηθείς σαν να ξύπνησες μόλις από όνειρο, ότι δεν ήθελες να φτάσεις εκεί. Θα είναι αργά. Τα ταλέντα σου, οι δυνατότητες σου, οι ικανότητες σου δεν θα έχουν πια την ίδια λάμψη. Ξεθωριασμένα θα είναι με τον τόσο καπνό που άφησες να τα σκεπάσει γιατί δεν προσπάθησες να σηκωθείς στα πόδια σου. Γιατί δεν προσπαθείς;

Είσαι μωρό παιδί στο πόνο, είσαι άντρας στα χρόνια. Εκτίμησε τον εαυτό σου, ανέβα ψηλά εκεί που βαθιά μέσα σου το ξέρεις και ΣΥ ότι μπορείς να φτάσεις. Διώξε τους δαίμονες που σε έχουν πάρει στο κατόπι και μην τρέχεις άλλο. Αν ξέρουν κάτι καλά οι δαίμονες είναι να ακολουθούν αυτούς που τρέχουν να ξεφύγουν. Δεν βαρέθηκες να τρέχεις;

Ελεύθερος θα είσαι μόνο όταν καταφέρεις να έχεις φτερά και ρίζες. Ελεύθερος θα είσαι μόνο όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπήρχε λόγος να φύγεις από όλους και από όλα για να νιώθεις ελεύθερος. Είσαι ελεύθερος.

M.K.