ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Φοβήθηκε πως αν γίνει κύμα και χαθεί θα είναι όλα αληθινά. Η σουβλιά κάτω από το στήθος , το κενό μέσα στο στέρνο, το βρεγμένο δέρμα στα μάγουλα. Σε μια φυλακή χτισμένη από ανησυχίες ζούσε καιρό, κραυγάζοντας βουβά βοήθεια. Το όνειρο ήταν να μπορεί να ανέβει στη σκηνή_ να μαγέψει, και να έχει την κόκκινη απόχρωση μόνο επειδή κόπιαζε το σώμα.

Οι μέρες κυνηγούσαν την σκόνη του χρόνου, συσσωρεύοντας έτσι την πάχνη που ο ψυχρός χρόνος άφησε πίσω στις κηλίδες τις ερυθρές. Κηλίδες πορφύρας που φλόγιζαν όλο συστολή αυτή τη σάρκα. Ψηλαφώντας δειλά δειλά τον λαιμό με ακροδάχτυλα που ζητούν εξηγήσεις βρήκε παρηγοριά στον αδύναμο πνιγμό.

Φοβήθηκε πως αν επιτρέψει στο εγώ να επιλέξει θα εξαερωθεί. Η πάλη με τα έσω, η αμμώδης αίσθηση της ανασφάλειας, η απώλεια πυξίδας στον ορίζοντα. Φαρμάκια που απολάμβανε στο σκοτάδι, στο φως, με κάθε ευκαιρία. Αυτή ήταν.

Στην άβυσσο της ειλικρίνειας της, της αποκαλυπτόταν ό.τι πιο εκτυφλωτικό, ό.τι πιο φωτεινό και τρομερό. Οι ψηφίδες της κατακερματισμένης της ύπαρξης. Το έρεβος της ψυχής, δυνάστης και λυτρωτής, με συνεργάτη το μυαλό. Συνεργάτης που από τη μία φαντάζει απελευθερωτής της καταχνιάς και της μιζέριας και από την άλλη υπαίτιος για τον βούρκο της αναλγησίας της.

Πόσο θα ‘θελε να απολαύσει την αγαλλίαση μίας παρηγορητικής σκέψης. Πόσο θα ‘θελε να ανατριχιάσει από την ζεστασιά της συνείδησης της. Πόσο θα ‘θελε να διαβεί της πύλες της λύτρωσης της. Μα είναι τέτοια η σφοδρότητα με την οποία γκρεμίζεται το εγώ σαν αντικρίσει για πρώτη φορά με καθαρό βλέμμα την προσωπική του αλήθεια, που τα μάτια της ένιωθαν ανάξια και αδύναμα.

Αυτή ήταν. Ένα λευκό σημάδι στον τσακισμένο βράχο. Μία αιχμάλωτη στην ίδια της την ύπαρξη, στο κύμα.

Μ.Κ.