ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Το θύμα και ο θύτης στήσανε πλεκτάνη.
Ένοχος και αθώος φίλοι και εραστές.
Κορμιά δύο, εγκληματώντας, ικανοποιούν την ίδια ανάγκη.
Γελούν, μιλούν και σχεδιάζουν εκ νέου την απάτη.

Η στιγμή θα χάσει αν το μυαλό μιλήσει.
Ο πόθος συνεργάτης, η έλξη αδρεναλίνη.
Καταπέλτης το φιλί, κραυγαλέα η ηδονή.
Ένοχη παραδοχή η μεταξύ τους συνεργεία.

Το γράμμα του νόμου τώρα, το έχουν πια ξεχάσει.
Παραδομένοι στα κάγκελα της σάρκας,αδυνατούν να αρνηθούν αυτή την αμαρτία.
Δικασμένοι απ’ τα φιλιά, αιχμάλωτοι του πόθου.

Ποιος είναι αυτός που θα σπεύσει να τους κρίνει;
Εύκολη λύση το κατηγορώ, γι’ αυτούς που δεν χορεύουν.
Βήμα το βήμα μπρος η αμαρτία. Ποιος ο θύτης; Ποιος το θύμα;
Ένοχος και αθώος φίλοι και εραστές.

Μ.Κ.

Το είδωλο μίας άλλης Εύας, εγώ μπρος στον καθρέφτη.

Στη σκέψη νιώθω ενοχή μα συνάμα πόθο για το απαγορευμένο.

Δεν επιτρέπεται να το γευτώ το κόκκινο της αμαρτίας.

Έξαψη στα μάγουλα μου, δηλητήριο στη συνείδηση μου.

Όσο με κοιτώ με αυτά τα μάτια, μάλλον ξεχνώ ποια είμαι.

Πλησιάζοντας τη φλόγα, διαισθάνομαι τον κίνδυνο, καίει τη σάρκα.

Δεν αντιστέκεται όμως το κορμί, το σώμα ζητά σώμα.

Μυαλό άμυαλο, ελπίδα ανάμεικτη με προσμονή η Εύα.

Παράδεισος ή Κόλαση; η ουτοπία μέσα απ’ τον καθρέφτη.

Ακολουθία ερωτική κάθε ανάσα αυτής της σκέψης.

Δεν επιτρέπεται να το γευτώ το άρωμα της τρέλας.

Έξαψη στα μάγουλα μου, δηλητήριο στη συνείδηση μου.

Όσο με κοιτώ με αυτά τα μάτια, ο πόθος αλλάζει σε ανάγκη.

Σπασμένα κομμάτια ο καθρέφτης, δεν είμαι πια η Εύα.

Το είδωλο εγώ, η αμαρτία δικιά μου, φορώ το άλικο το γράμμα.

Άπνοη πνοή, καρδιά, κορμί ζητούν εσένα.

Μ.Κ.