Articles by " marion kypraios"
Oct 21, 2019 - Μικρές ιστορίες    Comments Off on Το ρολόι

Το ρολόι

Είναι φορές που πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνιέται και να ψάχνει τους δείκτες ενός ρολογιού που κοσμούσε κάποτε το αριστερό μου χέρι. Δυσκολεύομαι να αποβάλλω αυτήν την ενστικτώδη κίνηση που κάνει το βλέμμα μου καθώς το ψάχνει. Το δέρμα μου ακόμη θαρρείς και είναι λίγο πιο λείο από το φυσιολογικό, ακριβώς εκεί που ακούμπαγε επί χρόνια το δαρμένο από την χρήση λουράκι του αγαπημένου μου ρολογιού. 

 

Ήταν φετιχ το ρολόι -ομολογώ-, δεν έφευγε ποτέ και για κανέναν λόγο από το χέρι, είχε γίνει ένα με μένα, μία μικρή μου προέκταση. Είχα ανάγκη τον χρόνο. Είχα ανάγκη από χρόνο. Είχα ανάγκη γενικώς.

 

Όσο ξέφτιζε το λουράκι, όσο ράζιγε το καντράν τόσο πιο πολύ δεμένη ένιωθα με το εξάρτημα μου. Πόσες στιγμές αμηχανίας μου καλύφθηκαν, με μία απλή ματιά στην ώρα. Πόσες ξέπνοες ανάσες μου -λόγω αργοπορίας μου- κάλυψαν τον ήχο των δεικτών. Πόσα “γιατί” και “πότε” αρθρώθηκαν όσο κοίταζα τις ώρες να φεύγουν με μάτια κάπως μελαγχολικά.

 

Ένα σωρό σκέψεις μου στριμώχνονταν στα δευτερόλεπτα της ώρας, μπουρδουκλωμένες χωρίς λογική, χωρίς τέλος, χωρίς ειρμό. Ποταμός σκέψεων κάθε βράδυ με συντροφιά τα τικ τακ κάτω από το μαξιλάρι μπας και μειωθεί ο θόρυβος. Φασαρία στο μυαλό, φασαρία στο δωμάτιο. Στριφογυρνώντας γύρω γύρω στο κρεβάτι το αναπόφευκτο του διαφυγόντος χρόνου, μου κατέκλυζε το είναι. Όλο το χρωματικό φάσμα των διαθέσεων μου ανάμεσα στο απόλυτο χρώμα και το απόλυτο τίποτα είχε συμπυκνωθεί για μένα σε αυτό το απλό (για άλλους) αντικείμενο. Μία υπενθύμιση πως το παρελθόν δεν το ξαναέζησε κανείς, το τώρα δεν το τιθάσευσε κανείς και το μέλλον (δυστυχώς) δεν το ξέρει κανείς.  

 

Μία Δευτέρα όμως, έτσι τυχαία, χωρίς προμελέτη ή κάποια σπουδαία σκέψη, ήμουν έτοιμη να αφήσω τον χρόνο στην δική του διάσταση. Αφαιρώντας το λεκιασμένο μπορντό λουράκι από τον καρπό μου, ένιωσα το χέρι μου πιο ελαφρύ, εμένα χωρίς πρόσθετο βάρος, εμένα χωρίς την μεταβλητή του χρόνου. Μια σάρκα γυμνωμένη από τα πρέπει που επιτάσσει η λογική του χρόνου, απελευθερωμένη από τις υποχρεώσεις και τις χαμένες ευκαιρίες. 

 

Απλώς εγώ χωρίς ρολόι.

Μ.Κ.

Nov 12, 2018 - ΠΕΖΟΠΟΙΗΜΑΤΑ    Comments Off on Πώς (;)

Πώς (;)

Πώς ένα άγγιγμα ικανοποιεί έστω και από την δήθεν τυχαιότητα της πράξης.
Ως μη άγγιγμα.
Πώς η επανάληψη νοηματοδοτεί σκανδαλωδώς τις μειλίχιες σκέψεις του άλλου.
Ως μη επανάληψη.
Πώς η διάψευση άλαλη στέκει στις προκλητικές ερωτήσεις των ανταγωνιστών.
Ως μη διάψευση.
Πώς η λαλιά επιδιώκει να αρθρώσει με δισταγμό όσα το άγγιγμά σου απλόχερα παρέδωσε στην μοίρα.
Ως μη μοίρα.
Με ένα βλέμμα που επιμένει, ψηλαφεί και αγγίζει.
Ως μη βλέμμα.

Μ.Κ.

Oct 2, 2018 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Δώσ’ μου

Δώσ’ μου

Δώσ’ μου να πάθω έρωτα, την ανάσα μου να χάσω. 

Να πάθω έρωτα. 

Δώσ’ μου να γίνω έρωτας, την ευτυχία μου να αδράξω. 

Να γίνω έρωτας. 

Δώσ’ μου να βιώσω έρωτα, το παρελθόν μου να ξεχάσω. 

Να βιώσω έρωτα. 

Δώσ’ μου να κραυγάσω έρωτα, τον πόθο να απελευθερώσω. 

Να κραυγάσω έρωτα. 

 

Δώσ’μου  

Να πάθω 

Να γίνω 

Να βιώσω 

Να κραυγάσω 

Έρωτα 

Μ.Κ. 

May 9, 2018 - ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ    Comments Off on Ένα βλέμμα

Ένα βλέμμα

Βλέμμα επιβεβαίωσης ζητείται από το απαλό άγγιγμα του δείκτη στην οθόνη. Μία καρδιά κόκκινη να στοιβαχτεί μαζί με τις τόσες άλλες πορφυρές υπενθυμίσεις πως το ίδιο το βλέμμα που ζητά, βλέμμα αποκτά. 

Σαν η όψη να θέλει να μετουσιωθεί σε κάτι που ξεπερνά την ίδια την εικόνα, σαν η όψη να είναι η ίδια ύπαρξη. Μα σαν κάπως έτσι η ύπαρξη-χρήστης της εικόνας να εγκαταλείπει όσα κομμάτια της δεν έγιναν ψηφίδες του κάδρου, όσα κομμάτια της δεν κατάφεραν να στριμωχτούν σε ένα τετράγωνο.  

Βλέμμα ως “σειρήνων άσμα” τροφοδοτεί την ακόρεστη ανάγκη να αναγνωριστεί η όψη σε επιθυμία ενός άλλου. Ακολουθίες βλεμμάτων που ζητούν, που περιμένουν, που αναμοχλεύουν όσα κάποτε ήταν άλλα και τώρα είναι “νέα”. 

Σαν η επιθυμία να ξεπερνά την εποχή της και ας μοιάζει όμοια. Διαρκώς παρούσα αλλά αλλιώς. Σαν η επιθυμία να αλλάζουν τα βλέμματα μέσο να είναι ένας τρόπος να εξηγηθεί η αδυναμία του εσωτερικού βλέμματος να δει τα όσα η σάρκα πλαισιώνει και το μυαλό απλώς θολώνει. 

Μ.Κ. 

 

Apr 18, 2018 - ΠΕΖΟΠΟΙΗΜΑΤΑ    Comments Off on ​Θα τα πούμε-Θα χαθούμε

​Θα τα πούμε-Θα χαθούμε

​Θα τα πούμε.
Είπαμε με τα χαμόγελα στερεωμένα στα λακάκια μας.

Θα μιλήσουμε.
Είπαμε κι το εννοούσαμε για όσο μετρούν ακόμα τα τελευταία δεύτερα του νοσταλγικού αυτού
χρόνου.

Θα επικοινωνήσουμε.
Θέλαμε τα νέα μας να πούμε, τη ζωή μας να εξιστορήσουμε. Θέλαμε τόσα να πούμε σε μια δυο ώρες,
στο ένα λεπτό αυτής της τυχαίας συνάντησης.

Θα βρεθούμε.
Λείψαμε απο το παρόν του καθενός και αυτό έγινε πια παρελθόν άλλων.

Θα κανονίσουμε.
Βέβαια χαμόγελα και ζεστές χειραψίες επισφράγισαν τα λεγόμενα μας.

Θα τηλεφωνηθούμε.
Δεν θα χαθούμε.
Στις μέρες που δεν θα λησμονηθούν, ορκιστήκαμε λίγο πριν τον αποχαιρετισμό, λίγο πριν την αυγή
ενός χάρτινου μέλλοντος.

Θα τα πούμε.
Θα μιλήσουμε.
Θα βρεθούμε.
Θα επικοινωνήσουμε.
Θα κανονίσουμε.
Θα τηλεφωνηθούμε.
Θα χαθούμε.

Μ.Κ.

Feb 21, 2018 - ΠΕΖΟΠΟΙΗΜΑΤΑ    Comments Off on “ήθελα”

“ήθελα”

Ιαπωνική υπόκρουση έντυνε τις σκέψεις που είχαν βαλθεί να σκίσουν κάθε κομμάτι αυτής της σάρκας. Σκέψεις (επικίνδυνες) , σκέψεις που ανατρέπουν την μέρα και τη νύχτα. Σκέψεις.  

“ήθελα μονάχα να σε δω”  

Βιολιά ηχούσαν μελωδικά, αποτυπώνοντας νότες στο δέρμα που σκίρταγε και ξύπναγε στο άκουσμα τους. Νότες (περιπαιχτικές), νότες που ανασκάλιζαν και ξέθαβαν ό,τι αρνήθηκε την ανάσα του να αφήσει . Νότες. 

“ήθελα μονάχα να σε αγγίξω” 

Ταχυκαρδία ανεξέλεγκτη κλυδώνιζε όλο το κορμί, ταχυκαρδία που σε λυγίζει, σε παραλύει, σε εξουθενώνει. Ταχυκαρδία (εφηβική), ταχυκαρδία ερωτική από αυτές που δεν αγνοείς, παιχνίδια μυαλού. Ταχυκαρδίες. 

“ήθελα μονάχα να σου πω” 

Μ.Κ.

Jul 7, 2017 - ΠΕΖΟΠΟΙΗΜΑΤΑ    Comments Off on Εξομολογώντας-Αποσπώντας-Παραμερίζοντας

Εξομολογώντας-Αποσπώντας-Παραμερίζοντας

Εξομολογώντας την υφή την τραχιά μίας προσωπικής ερωτικής σελίδας, επέλεξα να περισώσω όσα κομμάτια της ψυχής έμειναν στεγνά.

Από κάτω προς τα πάνω υψώνεται η φοβέρα της ανεπαίσθητης πια ανάσας μου. Και όσο περισυλλογίζομαι, τόσο κατακλύζομαι από το μουσκεμένο χειμαδιό σκέψεων που απλώνεται στα ζυγωματικά μου . Τα κομμάτια της ψυχής που αδυνατούν να κατανοήσουν τα δώρα της λήθης.

Αποσπώντας την μοναδική ειλικρινή στιγμή χιλιάδων άλλων θεατρινίστικων καταθλιπτικών αλληλουχιών χαμένου χρόνου, διέλυσα όρκους.

Από πάνω προς τα κάτω λύνεται η θηλιά της ηττημένης πια φλέβας μου. Και όσο αποφορτίζομαι, τόσο κατεδαφίζομαι στο χαμηλότερο επίπεδο της μοναξιάς που ονομάζω καταφύγιο μου. Όρκοι βουβοί που στέκουν μπρος μου, υπενθύμιση ηχηρή του λάθους χρόνου.

Παραμερίζοντας την πόρτα την μεταλλική μίας προσωπικής φυλακής, ονομάτισα ελευθερία τον νέο αέρα που εισχώρησε μέσα μου.

Από όπου και να κοίταξα, από όπου και αν στάθηκα. Και όσο κομματιάζομαι, χαρτί κιτρινισμένο, αυλακωμένο από τα δάκρυα γίνομαι να καταγράψω. Πέννα μελανή η ιστορία που με κοιτά κατάματα, η μνήμη αποχαιρετά ράθυμα τον λόγο.

M.K.

Mar 14, 2017 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Αιχμάλωτη στο κύμα

Αιχμάλωτη στο κύμα

Φοβήθηκε πως αν γίνει κύμα και χαθεί θα είναι όλα αληθινά. Η σουβλιά κάτω από το στήθος , το κενό μέσα στο στέρνο, το βρεγμένο δέρμα στα μάγουλα. Σε μια φυλακή χτισμένη από ανησυχίες ζούσε καιρό, κραυγάζοντας βουβά βοήθεια. Το όνειρο ήταν να μπορεί να ανέβει στη σκηνή_ να μαγέψει, και να έχει την κόκκινη απόχρωση μόνο επειδή κόπιαζε το σώμα.

Οι μέρες κυνηγούσαν την σκόνη του χρόνου, συσσωρεύοντας έτσι την πάχνη που ο ψυχρός χρόνος άφησε πίσω στις κηλίδες τις ερυθρές. Κηλίδες πορφύρας που φλόγιζαν όλο συστολή αυτή τη σάρκα. Ψηλαφώντας δειλά δειλά τον λαιμό με ακροδάχτυλα που ζητούν εξηγήσεις βρήκε παρηγοριά στον αδύναμο πνιγμό.

Φοβήθηκε πως αν επιτρέψει στο εγώ να επιλέξει θα εξαερωθεί. Η πάλη με τα έσω, η αμμώδης αίσθηση της ανασφάλειας, η απώλεια πυξίδας στον ορίζοντα. Φαρμάκια που απολάμβανε στο σκοτάδι, στο φως, με κάθε ευκαιρία. Αυτή ήταν.

Στην άβυσσο της ειλικρίνειας της, της αποκαλυπτόταν ό.τι πιο εκτυφλωτικό, ό.τι πιο φωτεινό και τρομερό. Οι ψηφίδες της κατακερματισμένης της ύπαρξης. Το έρεβος της ψυχής, δυνάστης και λυτρωτής, με συνεργάτη το μυαλό. Συνεργάτης που από τη μία φαντάζει απελευθερωτής της καταχνιάς και της μιζέριας και από την άλλη υπαίτιος για τον βούρκο της αναλγησίας της.

Πόσο θα ‘θελε να απολαύσει την αγαλλίαση μίας παρηγορητικής σκέψης. Πόσο θα ‘θελε να ανατριχιάσει από την ζεστασιά της συνείδησης της. Πόσο θα ‘θελε να διαβεί της πύλες της λύτρωσης της. Μα είναι τέτοια η σφοδρότητα με την οποία γκρεμίζεται το εγώ σαν αντικρίσει για πρώτη φορά με καθαρό βλέμμα την προσωπική του αλήθεια, που τα μάτια της ένιωθαν ανάξια και αδύναμα.

Αυτή ήταν. Ένα λευκό σημάδι στον τσακισμένο βράχο. Μία αιχμάλωτη στην ίδια της την ύπαρξη, στο κύμα.

Μ.Κ.

Dec 27, 2016 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Απόψε

Απόψε

Και θέλω να φωνάξω τόσο τον κόσμο να σείσω να διαλύσω

Απόψε αλμυρές αυλακιές στα μαγουλά μου θα χαρίσω

 

Και θέλω να βρω τη μία παρηγοριά στο κόσμο να ηρεμήσω

Απόψε εξομολογήσεις ημερολογιακές στις σελίδες μου θα αφήσω

 

Και θέλω να εξαφανιστώ καταμεσής των πελαγών να βυθιστώ

Απόψε καληνύχτες με λόγια περιττά θα αποφύγω

 

Και θέλω για μένα εσένα, έτσι εγωιστικά να κατακτήσω

Απόψε ερωτικές αλήθειες στη γλώσσα μου θα δώσω

 

Και θέλω να φωνάξω τόσο τον κόσμο να σείσω να διαλύσω

Απόψε αλμυρές αυλακιές στα μαγουλά μου θα χαρίσω

 

Μ.Κ.

Dec 16, 2016 - ΠΟΙΗΤΙΚΑ    Comments Off on Ένα

Ένα

Ένα κλαδί νωπό, θρονιασμένο στην πράσινη βλάστηση, αφήνει πλάσματα να το περιστοιχίσουν. Βρέχεται πολύ ο θρόνος.

Ένας άνθρωπος κάτω από τον ήλιο ζέχνει, βρίζει για τον ιδρώτα που λαξεύει το μέτωπο του. Κάνει ζέστη κάτω από τον ήλιο.

Ένα φεγγάρι μετέωρο ανάμεσα στον ήλιο και τη γη, δακρύζει άργυρο πάνω στη μαύρη του την κάπα. Κρυφό το μέρος κάτω από το μαύρο.

Ένας γύρος ακόμα για την γαία που βλαστημά για την βραδύτητα του χρόνου. Ζεματάει η καμπύλη της από την καυτή ανάσα ενός άστρου.

Στις διαρκείς εναλλαγές πότε τα αίματα φουντώνουν, πότε ψυχραίνονται και οι πέτρες…ω οι πέτρες. Αυτές κατρακυλούν, αποτύπωμα ήχου να αφήσουν στα βάθη των γκρεμών, στα πέρατα του τέλους προτού τα άστρα παύσουν, προτού ο χρόνος ορίσει εκ νέου το ένα.

Μ.Κ.

Pages:1234»