ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Το σκηνικό έμοιαζε ίδιο, οι δύο εραστές αντίκρυ ξανά σιωπηλοί με βουρκωμένα μάτια. Ο άντρας με δυσκολία έβρισκε τα λόγια του ενώ η γυναίκα είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Το ζευγάρι αυτό υπήρξε ερωτευμένο, μα τώρα κάτι είχε σπάσει.

Αν κανείς τους παρατηρούσε από μακριά, θα έβλεπε δυο σώματα άκαμπτα στην προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν. Ο άνδρας φαινόταν σα να ‘θελε να ξεφύγει, δεν άντεχε να την κοιτά κατάματα. Μάτια που τον ζητούν ακόμα, πώς να τα αποχωριστεί; Η αγάπη του γι’ αυτά δεν εκφράστηκε ποτέ με λόγια. Το σ’ αγαπώ λέξη απαγορευμένη που πληγώνει. «Ανώφελο να αλλάξει αυτό που είναι», σκέφτηκε ο άνδρας «Δεν μου αξίζει να αγαπώ αυτό το πλάσμα, θα το προδώσω το δίχως άλλο. Καλύτερα τώρα πριν να είναι αργά, πριν δεθώ και άλλο, πριν…» .

Η γυναίκα δεν άντεχε άλλο, να βλέπει τον άντρα που λάτρευε να της φέρεται σα να ήταν σκιά. Ήθελε να τον προκαλέσει να μιλήσει, να εκφραστεί, να της πει όλα αυτά που δεν τον άκουσε ποτέ να λέει. «Γιατί να δυσκολεύεται τόσο; Γιατί δεν αφήνεται στο συναίσθημα του; Γιατί με φοβάται; Και το κυριότερο γιατί προσπαθώ ακόμα να τον πείσω να είναι μαζί μου, όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα αλλάξει ποτέ του στάση;». Ο άγνωστος παρατηρητής αισθάνθηκε ένα σφίξιμο για το ζευγάρι.

Οι δύο εραστές, πρώην πια, τράβηξαν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Η γυναίκα γύρισε πρώτη την πλάτη της στο παθιασμένο παρελθόν, δεν θέλησε να πει άλλη λέξη και ας μην είχε εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τι ένιωθε για εκείνον. Ο άνδρας πάλι θα έδινε τα πάντα για να έχει γεννηθεί αλλιώς, χωρίς το βάρος αυτό που τον πληγώνει, που τον έκανε αυτό που είναι. Θα έδινε τα πάντα για να μπορεί να την αγαπήσει όπως της αξίζει. Θα έδινε τα πάντα για να είχε γεννηθεί γενναίος.

Το σκηνικό έρημο πια, μοιάζει με τον επίλογο μίας τραγωδίας. Ο άγνωστος παρατηρητής αποζητώντας την κάθαρση που ποτέ δεν ήρθε με τους τίτλους τέλους, ένιωσε την ανάγκη να αφήσει τα δάκρυα του να κυλήσουν. Τα δάκρυα ενός αγνώστου μνεία σε όλους αυτούς που αγαπιούνται αλλά δεν ξέρουν πώς να είναι μαζί. Σε όλους αυτούς που άφησαν την αγάπη να πετάξει. Σε όλους αυτούς που δεν γεννήθηκαν γενναίοι.

M.K.

Φάνταζε τόσο τέλειο, μάτια του Μορφέα, πόσο πέσατε έξω;

Αίσθηση σαν καμία άλλη η αγκαλιά του ονείρου,

ανέγγιχτη παραίσθηση το απομεινάρι πια.

Κρύα σκιά στον τοίχο της καρδιάς αυτή η φαντασίωση.

Έρημο σκηνικό εκεί που πρωτύτερα υπήρχε αναστάτωση.

Στερεύει η αγάπη ή αλλάζει; Ερώτημα που ταλανίζει

Φάνταζε γελοίο το κρυφό δώρο της Πανδώρας, ποια ελπίδα τώρα;

Φύσει αδύνατο η ρίζα στην αιθάλη,

Θάρρος δεν έμεινε κανένα να στηρίζει αυτή την τρέλα.

Πίσσα η οποιαδήποτε ηλιαχτίδα, μαύρη άβυσσος μονάχα.

Πρόσωπο μουσκεμένο, το δικό μου, στεγνά τα δάκρυα μου.

Θέλει δύναμη να στρέψω άλλου το βλέμμα.

Φάνταζε ελκυστική η  τρέλα του Διονύσου, πόσο λάθος;

Ο χορός της μεθυσμένης κορασίδας, τελευταία ανάμνηση.

Τα θεριά βγήκαν, η καρδιά κενή, παράλυτη απ’ το φόβο.

Ερωτικά και βαθιά κάτω απ’ τη μέση τα χτυπήματα.

Το σώμα άντεξε, ράγισαν άλλα που πονάνε ακόμα.

Στερεύει η πίκρα ή μεγαλώνει; Πουκάμισα αδειανά όλα, έχω φύγει.

M.K.

Το είδωλο μίας άλλης Εύας, εγώ μπρος στον καθρέφτη.

Στη σκέψη νιώθω ενοχή μα συνάμα πόθο για το απαγορευμένο.

Δεν επιτρέπεται να το γευτώ το κόκκινο της αμαρτίας.

Έξαψη στα μάγουλα μου, δηλητήριο στη συνείδηση μου.

Όσο με κοιτώ με αυτά τα μάτια, μάλλον ξεχνώ ποια είμαι.

Πλησιάζοντας τη φλόγα, διαισθάνομαι τον κίνδυνο, καίει τη σάρκα.

Δεν αντιστέκεται όμως το κορμί, το σώμα ζητά σώμα.

Μυαλό άμυαλο, ελπίδα ανάμεικτη με προσμονή η Εύα.

Παράδεισος ή Κόλαση; η ουτοπία μέσα απ’ τον καθρέφτη.

Ακολουθία ερωτική κάθε ανάσα αυτής της σκέψης.

Δεν επιτρέπεται να το γευτώ το άρωμα της τρέλας.

Έξαψη στα μάγουλα μου, δηλητήριο στη συνείδηση μου.

Όσο με κοιτώ με αυτά τα μάτια, ο πόθος αλλάζει σε ανάγκη.

Σπασμένα κομμάτια ο καθρέφτης, δεν είμαι πια η Εύα.

Το είδωλο εγώ, η αμαρτία δικιά μου, φορώ το άλικο το γράμμα.

Άπνοη πνοή, καρδιά, κορμί ζητούν εσένα.

Μ.Κ.