ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Ήτανε μηδέν και μετά γεννήθηκε η πρώτη ιδέα. Δεν πέρασε καιρός και από μονοκύτταρος οργανισμός, υπερπήδησε κάθε στάδιο δαρβινικής εξέλιξης και έγινε άνθρωπος. Ένα ζώο με πολλές, πολλές ιδέες. Όμως η ιδέα γινόμενη άνθρωπος, θέριεψε το ίδιο της το είναι, το οποίο μεταλλάχθηκε και σταδιακά αποσπάστηκε. Και δεν ήταν πια η ιδέα που δημιούργησε τον άνθρωπο, αλλά ο άνθρωπος που δημιουργούσε ιδέες.   

Ο ρυθμός τούτης της εξέλιξης, εκθετικός. Άνιση η μάχη μεταξύ ιδέας και ανθρώπου. Είναι που πολλαπλασιαστικά και μόνο, ο εκτροχιασμός ήταν μονόδρομος. Πολλές ιδέες, πολλοί άνθρωποι και κάπου εκεί χάθηκε η ουσία της ιδέας. Χρησιμοποιήθηκαν λέξεις, αλλάξανε νοήματα, παπαγαλίστηκαν και οι θεωρίες, και εν τέλει η ιδέα και η κάθε ιδέα ως έχει, κίνησαν προς την δύση.  

Φιλόσοφοι των φιλοσόφων, στοχαστές της ματαιότητας και οραματιστές της ουτοπίας. Όλοι λίγο πολύ, το πόσο δεν έχει τόση σημασία, αυτοβαφτίστηκαν γνώστες και ειδήμονες των καιρών μας. Ένας, ένας συρρεύσαν να μαγέψουν άλλους, πιο αδαείς, με τα ταχυδακτυλουργικά τους ιδεώδη. Τα κάστρα της αφέλειας πέσαν το ένα μετά το άλλο, η λογική απούσα έδωσε χώμα έφορο να ανθίσει η μαζική παραγωγή μαργαριταριών και πάσης ανοησίας.  

Κόβει πολύ ο πέλεκης της μωρίας, χάρακας ακριβείας-ορατότης μηδέν σημειώσατε “χ”. Είναι που μερικοί ξεχάσαν πως η ιδέα είναι ζωντανή και κινείται αέναα, μετενσαρκώνεται και ακούει πριν πράξει. Ον λογικό, παιδί του χάους και της ελπίδας. Θυσιάστηκε για τη δημιουργία, μικρή ήταν όμως η συγκομιδή της.   

Πολλοί δεν μάθαν για τα παιδιά της, τον Διάλογο και τη Συζήτηση. Είναι γιατί ξέρουν καλύτερα, είναι γιατί δεν συμφωνούν προτού ακούσουν για να αποφανθούν. Είναι οι άνθρωποι πολλοί και οι ιδέες λίγες. Επειδή κυκλοφορούν πολλές ιδέες ως ιδέες, αλλά είναι μόνο προσωπεία της ημιμάθειας και του εύκολου εντυπωσιασμού, οι γνήσιες ιδέες της ιδέας σπανίζουν. Αυτές και μόνο αυτές ολοκληρώνουν την ιδέα του ανθρώπου.  

Γιατί ο άνθρωπος είναι ιδέα κατά βάση. Δεν έχει δύναμη η λέξη, η λέξη είναι μόνο επιφάνεια. Δεν είναι ο άνθρωπος, άνθρωπος γιατί τον φωνάζουν έτσι. Είναι γιατί όταν μπορεί να κοιτάζει ψηλά, κοιτάει χαμηλά. Είναι γιατί το κερδίζει. Έτσι και οι απόψεις, πρέπει να κερδίζουν ουσιαστικά και όχι με ψεύτικους εντυπωσιασμούς και πομπώδεις εκφράσεις.  

Αναρχία, αριστερά, υπεράνθρωπος, φασισμός, δημοκρατία. Επιφάνεια, επιφάνεια. Πόσο συχνά δανειζόμαστε τον ήχο τους και την γραφή τους; ποια είναι όμως η ιδέα, πίσω από την λέξη; Που βρίσκεται η ουσιώδης διαφορά της “γνώσης” από της γνώσης; τάδε έφη ο Χ και η γη γυρίζει και ο φασίστας ντύνεται αστυνόμος. Βαφτίζουμε, κρίνουμε, λοιδορούμε με χρησιδάνεια αλλονών. Και η ιδέα αναρωτιέται “Ξέχασε άραγε ο άνθρωπος να σκέφτεται, να διερωτάται; γιατί εγώ ποτέ. Κρίμα στην αμάσητη τροφή, την πεντανόστιμη”.   

Πόσο βολικό να υιοθετείς και να δανείζεσαι ιδέες. Είναι εύκολο και απλό, αμέσως αμέσως δημιουργείς το πολλά από το τίποτα. Είσαι κάτι, ανήκεις κάπου, νιώθεις πως ξεχωρίζεις μα δύσκολα ξεγελάς, και αν γελάς τώρα με αυτές τις γραμμές, τότε μάλλον εσύ γελιέσαι.  

  Μ.Κ.

https://apenoxopoihmeno.wordpress.com/2013/05/15/%CE%BA%CF%8C%CE%BA%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B7-%CE%BA%CE%BB%CF%89%CF%83%CF%84%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BC%CE%AD%CE%BD%CE%B7/

Το πρώτο μέρος της ιστορίας αυτής, δεν είχε άγνωστο ήταν απλώς δύο άτομα-οι εραστές-, κομμάτι ενός συνόλου συναισθημάτων. Για όποιον ενδιαφέρεται για το πρώτο κομμάτι της ιστορίας.

Μ.Κ.

Ο Άγνωστος παρατηρητής, ήταν ο πρώτος που είδε τη φλόγα να σβήνει. Το ζευγάρι δεν ήταν πια, δεν υπήρχε το ρήμα είμαι και η σημασία του είναι έπαψε απλώς να υπάρχει. Το τέλος είχε φανεί και νωρίτερα αλλά η ελπίδα ήταν αυτή που έκανε τον Άγνωστο παρατηρητή να προσμένει την ανατροπή. Ήταν σίγουρος πως είχε δει τα δάκρυα του άντρα να αναμειγνύονται με τον καπνό του, καθώς εκείνος ταξίδευε μακριά από το σήμερα, χαμένος στις σκέψεις του. Ήταν σίγουρος για τον έρωτα που έκαιγε, σαν κοίταζε τη γυναίκα να κουρνιάζει μόνη στις γωνίες του σπιτιού της.

Ποια ελπίδα αξίζει να λέγεται ελπίδα, όταν η πιθανότητα της είναι στο μηδέν; Όχι αυτό δεν φαινόταν σωστό στον άγνωστο παρατηρητή, που όντας άγνωστος, έβλεπε το ζευγάρι υπό εντελώς διαφορετικό πρίσμα. Και όμως κάτι δεν μπορούσε να λειτουργήσει, σαν το ζευγάρι να ήταν καταραμένο να αγαπιέται αλλά να μην μπορεί να είναι μαζί. Και πώς να είναι μαζί όταν ο άντρας αρνιόταν να αφεθεί στο συναίσθημα, όταν είχε ένα φορτίο που δεν άφηνε την καρδιά του να αναπνεύσει, να υψωθεί. Πόσο να προσπαθήσει η γυναίκα, όταν αυτός ο έρωτας πήρε κάτι όμορφο από αυτήν και το μετέτρεψε σε κάτι που ούτε η ίδια δεν θα μπορούσε να γνωρίζει πως έκρυβε μέσα της. Αυτό το κάτι ήταν γραμμένο σε όλο της το κορμί με τη λέξη πόνος. Κανείς θα έλεγε ότι είχε δική του ζωή και ρουφούσε μανιασμένα την ψυχή της.

Όσοι την ήξεραν, μαζί με αυτούς και ο πανταχού Άγνωστος, δεν μπορούσαν να πιστέψουν όταν την κοίταζαν, πως αντίκριζαν την κοπέλα που αυτοί γνώριζαν. Τη σαπίλα της δυστυχίας της δεν την απορρόφησε κανείς, μόνο ο Πόνος νοιάστηκε καθώς την έβλεπε και θέλησε να την ανακουφίσει. Σταμάτησε να την πιέζει με τα αγριεμένα του νύχια, χάιδεψε λίγο την καρδούλα της και της είπε «φτάνει…αυτό ήταν, τώρα δεν θα πονάς τόσο». Η κοπέλα το ένιωσε αμέσως, την αλλαγή που θα την μεταμόρφωνε και θα την έκανε να δει όλα αυτά που είχε χάσει. Επικεντρωμένη στον πόνο της δεν είχε δει την άνοιξη και τα νέα πρόσωπα της. Το πρόσωπο του άντρα είχε αρχίσει να ξεθωριάζει, η μορφή του δεν κυριαρχούσε πια, είχε αρχίσει να γίνεται ένα με τη λήθη.

Ο Άγνωστος παρατηρητής βλέποντας το φως που επέστρεφε ένιωσε πως η δουλειά του με το ζευγάρι είχε πλέον φτάσει στο τέλος της. Η κοπέλα δεν θα πόναγε πια, ο άντρας απλά θα μετάνιωνε για πάντα. Το τέλος.

M.K.

Ο άνθρωπος που δεν ήξερε ότι έχει φωνή, τραγούδαγε πολύ. Την ένταση της δεν την γνώριζε, ο φόβος του την καπέλωνε. Άλλοι δεν την είχαν ακούσει, μονάχα ίσως από σπόντα.

Καμία φορά όταν τον κυρίευε το πάθος, τραγουδούσε ακόμα πιο πολύ. Τότε μόνο σαν να άκουγε μία ιδέα παραπάνω, πόσες νότες μπορούσε να αγγίξει. Ένα σχοινί ντροπή έπνιγε οποιαδήποτε νότα έψαχνε το δρόμο προς τα έξω.

Κάπου κάπου μόνο σα να αναθαρρούσε, μονάχα όταν ξεχνιόταν ή ήταν σίγουρος πως δεν υπήρχε άλλη ψυχή τριγύρω. Είχε μια θηλεία σ’ όλη του τη ζωή, έτσι είχε μάθει να ζει. Υπάκουος, ήσυχος, διαχειρίσιμος.

Ο άνθρωπος που ήξερε ότι έχει φωνή, ήταν ο ίδιος. Μονίμως στο επίκεντρο, μέσα σ’ όλα με φωνή βροντερή. Οι άλλοι τον άκουγαν λέξη προς λέξη, υπήρχε σεβασμός.

Ποτέ του δεν πίστευε πόσο ισχυρή μπορεί να είναι η δύναμη του πλήθους. Το μόνο που πάντα ήθελε είναι να έχει φωνή, όχι μια οποιαδήποτε όμως. Ήθελε η φωνή του να σαγηνεύει, να πείθει και να έχει βάρος. Δεν ήθελε να τραγουδάει μόνος.

Χαμένος ανάμεσα σ’ όλες τις άλλες φωνές που περνιόντουσαν για μελωδικές, εκείνος είχε κάτι να πει, να τραγουδήσει, έτσι ανέπνεε. Τον έφαγαν οι κόρακες και οι κομπασμοί τους. Οι ψεύτικοι ήχοι, άτονοι σε όλη τους την έκταση τον είχαν ανατριχιάσει από την τόση ματαιότητα τους.

Οι εναλλαγές από τον ήχο στη σιωπή μόνο σύγχυση πρόσφεραν απλόχερα στον άνθρωπο που δεν αποφάσιζε. Μία με φωνή, μία χωρίς. Ποια γραμμή τόσο λεπτή τροχοπέδη στο τραγούδι; τραγούδι εγλωβισμένο- μα εκεί, καρτερώντας για τις όμορφες μέρες. Πότε θα ναι αυτές κανείς δεν ξέρει. Μα θα ναι ωραία.

Μ.Κ.

Τι είμαι εγώ στην πραγματικότητα, εσύ και όλοι μας οι φίλοι. Ανοίγοντας λογαριασμό σε σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας ξανά, δημιουργούμε μία εικόνα. Όλα για το φαίνεσθαι και το «μου αρέσει» ή «like», όπως θέλει τα λέει ο καθένας. Οι ειδοποιήσεις κόκκινα σημάδια, ότι κάποιος μας σκέφτηκε. Πόσο ανάγκη έχουμε να νιώθουμε ξεχωριστοί, είδωλα ανάμεσα στα μέλη της μικρής μας κοινότητας.

Αυταπάτες οι κοινοποιήσεις μας, για να προσελκύσουμε και να σαγηνεύσουμε τους φίλους μας. Κυνηγοί της αγάπης τους, μπροστά και πίσω από τον φακό. Θα πρέπει να σταθούμε καλύτερα την επόμενη φορά στην κάμερα, να ανεβάσουμε κάποιο πιο ψαγμένο φιλοσοφικό απόφθεγμα. Γιατί έτσι επιδεικνύουμε το πόσο ενδιαφέροντες είμαστε, πόσο βάθος έχουμε. Το χρονολόγιο λειτουργεί ως λευκός καμβάς, εμείς οι ζωγράφοι.

Πόσο σαθρό το οικοδόμημα που εμείς οι ίδιοι χτίσαμε. Είναι πραγματικά τραγική ειρωνεία, αλλά και ένδειξη μιας εποχής που το ψηφιακό αποτύπωμα μετράει περισσότερο από το ίδιο μας το στίγμα σε πραγματικές περιστάσεις. Εταιρίες πριν καν προσλάβουν, «συμβουλεύονται» και ρίχνουν  μια ματιά σε μας, στο προφίλ μας λες και γνωρίζουν ποιοι είμαστε εμείς και αποφασίζουν. Το δικαίωμα, ποιος το δίνει αναρωτιέμαι όταν βγάζουμε εμείς οι ίδιοι τα άπλυτα μας δημόσια. Γιατί μην γελιέστε μπορεί το προφίλ να είναι μία πτυχή του εαυτού μας, ωστόσο δεν είμαστε εμείς. Το προφίλ είναι απλώς μια στιγμή μας, τόσο χαρακτηριστική του ποίοι είμαστε όσο είναι η αγαπημένη μας τσίχλα. Μασάς και πετάς.

Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι ούτε το facebook, ούτε οι δυνατότητες αυτού. Το πρόβλημα στην πραγματικότητα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Παρασυρμένοι από την μαζική συμπεριφορά, υιοθετούμε πρότυπα ξένα σε εμάς, μη συνεπή και ενδεικτικά του χαρακτήρα μας μόνο και μόνο για να γίνουμε αρεστοί. Η επιβεβαίωση που προσδοκούμε μέσα από τα social media, μαρτυρά την αδυναμία μας να αποδεχτούμε το εγώ μας. Έχουμε καταντήσει πολλοί από εμάς να θεωρούμε ως πιο σημαντική την άποψη που έχουν οι άλλοι για εμάς, απ’ ότι εμείς οι ίδιοι για εμάς. Και όλα αυτά γιατί στη ψηφιακή μας κοινωνία, ο μιμητισμός είναι το Α και το Ω στο υποσυνείδητο.  

Γκρίζες ζώνες τα προφίλ, δεν χρειάζεται να τα χαρακτηρίσουμε άδικα μαύρα όλα ή άσπρα. Σημασία έχει να λειτουργούμε με πλήρη συνείδηση, χωρίς να λογαριάζουμε του τι θα συμβεί μετά. Έχει άραγε τόση σημασία να ανεβεί ο αριθμός των «like», μετά από μία δημοσίευση μας; Στο κάτω κάτω της γραφής, ποιος ενδιαφέρεται αν ο χρήστης «Χ» αισθάνεται «ευλογημένος» ή ότι «τον αγαπούν», πίνοντας καφέ στο Μικρολίμανο; Σοβαρά τώρα ποιος αισθάνεται έτσι; Για ποιο λόγο μια ολόκληρη γενιά χρηστών έχει μπει σε όλη αυτή τη διαδικασία να ενημερώνει για κάθε της κίνηση; Που πήγε το μυστήριο; Η ανάγκη για ιδιωτικότητα και για απόλαυση της ζωής σε πραγματικούς όρους και όχι σε ψηφιακούς;

Μέρα την ημέρα, αφήνουμε όλο και περισσότερα σημάδια της καθημερινότητας μας, εγκαταλείποντας ένα κομμάτι της ελευθερίας μας. Δίνουμε με τη δική μας, ελεύθερη βούληση την άδεια σε μηχανές αναζήτησης, σε εταιρίες μάρκετινγκ και διαφήμισης να στοιχειοθετούν ένα προφίλ για εμάς που το χρησιμοποιούν μετέπειτα ως εργαλείο για να μας παγιδεύσουν σε ένα φαύλο κύκλο κατανάλωσης νέων προϊόντων. Μας δημιουργούν ανάγκες, κατασκευασμένες για εμάς από εμάς, στο βωμό του κέρδους. Γινόμαστε ένα στατιστικό νούμερο, εργαλείο για να εξάγουν οι μεγάλες πολυεθνικές συμπεράσματα για το πως να χειραγωγούν τα πλήθη, πως να δίνουν σε μας ό,τι νομίζουμε ότι χρειαζόμαστε. Ενώ στην πραγματικότητα αυτά που τους παραχωρούμε είναι πολλά περισσότερα.

Πόσο δύσπεπτα όλα αυτά, αν αναλογιστεί κανείς πόσο ελαφρά τη καρδία χρησιμοποιούμε το facebook. Σκεφτείτε το.

Μ.Κ.

Ονειρεύτηκα το τέλειο έγκλημα, δεν είχα ιδέα ότι θα είναι έτσι. Εκστασιάστηκα από την δύναμη του μίσους που ένιωσα καθώς συνέθλιβα την μικρή κοιλότητα κάτω από το στήθος. Ξημερώνοντας είδα κατάματα το ψέμα, δεν υπάρχει σταγόνα αλκοόλ στο αίμα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αλήθεια από την βιαιότητα των ονείρων. Παράλυτο το σώμα καθώς επιτίθενται στυγνά και ύπουλα. Πλάθουν τον κόσμο στο υποσυνείδητο, ενεργούν με την ύπουλη συνείδηση που κατοικεί στα πιο αγνά μέρη. Τα μάτια μάρτυρες στη λήξη.

Ήταν απομεσήμερο, η κοπέλα δεν είχε λόγο να βρίσκεται στο κρεβάτι αλλά ένιωθε ότι δεν είχε και λόγο να βρίσκεται κάπου αλλού. Το βάρος της απόρριψης, της ρήξης την είχε καθηλώσει. Αν κανείς την κοίταζε θα έβλεπε ένα πρόσωπο αμίλητο, που μιλάει όμως από μόνο του. Δεν είχε φανταστεί ποτέ της ότι θα τελείωνε έτσι, δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι ο έρωτας της δεν θα ήταν αυτό που ζήταγε η άλλη πλευρά.

Λίγο πιο μακριά σε ένα άλλο μέρος, ο άντρας δεν τολμούσε να σκεφτεί τι είχε κάνει. Τα δάκρυα που έκρυβε μέσα του είχαν θαφτεί τόσο βαθιά που ένιωθε ανίκανος πια να αισθανθεί. Οι χαρές της ηδονής που είχε επιλέξει δεν φάνταζαν τόσο ηδονικές τώρα. Κλείνοντας τα μάτια, έφερε στο νου του ασυνείδητα το πρόσωπο που τον είχε εκπλήξει, εκείνη. Αμέσως ένιωσε ένα τσούξιμο στα μάτια, που τόσο ερμητικά είχε κλείσει.

Η κοπέλα είχε προσπαθήσει, σκέφτηκε, να τον κατακτήσει. Αυτόν τον άντρα που τόσες άλλες, όπως εκείνη, είχε πληγώσει. Είχε δει μέσα του το καλό που δεν έβλεπε εκείνος. Είχε δει όλες τις χαμένες δυνατότητες και τα απίστευτα χαρίσματα που φύλαγε σαν επτασφράγιστο μυστικό. Στις σκιές που χρόνια τριγυρνούσε, εκείνη είχε ρίξει λίγο φως και είχε δει την απελπισμένη του ανάγκη να αγαπηθεί. Μα ο άντρας ήταν πολύ πληγωμένος από το παρελθόν, δεν είχε διάθεση να δει αυτό που έβλεπε εκείνη.

Το τσιγάρο του τελείωνε, θα άναβε όμως και άλλο, πριν πέσει για ύπνο. Ο άντρας ένιωθε διχασμένος και απόλυτα, σχεδόν ολοκληρωτικά χαμένος σε εκείνη, στις σκέψεις του. Προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του ότι καλά έκανε που το έληξε, που έμεινε πιστός στα ιδανικά του. Ήταν όμως ανήσυχος, η ηρεμία που γύρευε με τους τίτλους τέλους δεν τον βρήκε όπως πίστευε. Συνέχιζε να την σκέφτεται και η μάχη που γινόταν μέσα του αντί να καταλαγιάζει όλο και θέριευε. Τα δάκρυα της, το σ’ αγαπώ της θα τον στοίχειωναν για πάντα, αν μονάχα αν γύρναγε ο χρόνος πίσω. Ήθελε και άλλο τσιγάρο.

Εκεί ψηλά που δεν έβλεπε κανείς από τους δύο, τους παρατηρούσε ο άγνωστος παρατηρητής. Αν μπορούσε θα επικοινωνούσε τις σκέψεις του ενός στον άλλο. Ως ο από μηχανής θεός του έρωτα, θα τους έκανε να δουν το προφανές, θα δώριζε συναισθηματική ασφάλεια στον άντρα και απόθεμα κουράγιου στη γυναίκα. Θα τους έδειχνε το δρόμο, για να μπορούν να ζήσουν αυτό το ανομολόγητο συναίσθημα που κατοικούσε στην καρδιά εκείνου, αυτή τη θύελλα που είχε ξεσπάσει μέσα σε εκείνη από τότε που τον πρωτοαντίκρισε. Θα τους έλεγε ότι όταν αγαπάς κανένας δρόμος δεν είναι σωστός αν δεν είναι ο δρόμος που καταλήγει σε αυτόν που θες. Θα τους έλεγε ότι τα λεπτά ποτέ δεν ήταν τόσο σημαντικά όσα αυτά που χάνουν κάθε στιγμή που βρίσκονται μακριά ο ένας από τον άλλο. Αυτή τη στιγμή κιόλας αν μπορούσε θα τους ένωνε σε ένα.

Ο άγνωστος παρατηρητής πραγματικά λυπήθηκε πολύ για το ζευγάρι αλλά ήταν φύσει αδύνατο να επέμβει. Οι πιθανότητες ποτέ δεν θα είναι υπέρ τους όσο αποφεύγουν τα θέλω τους, σκέφτηκε. Θα είναι όμως δική τους η απόφαση, όταν θα είναι έτοιμοι να σμίξουν ξανά, δεν θα υπάρχουν πια δικαιολογίες. Η ωρίμανση είναι αργή διαδικασία, αυτό το ήξερε ο παρατηρητής, αλλά επίσης ήξερε ότι η ισχυρή θέληση και η αγάπη είναι εργαλεία ατσάλι για τους πρωτεργάτες του έρωτα. Στο ταξίδι της ζωής οι ψυχές που αγαπιούνται δεν παύουν να αναζητούν την πολυπόθητη επανένωση, αλλά κάθε ταξίδι είναι μοναχικό και ας είναι ίδιος ο προορισμός. Εκεί που και οι δύο θα φτάσουν μόνο αν ποτέ αφαιρέσουν κάθε μάσκα από πάνω τους, κάθε αμφίεση που ντύνει τα καταπιεσμένα θέλω τους. Εκεί, σκέφτηκε ο παρατηρητής που τα όνειρα παύουν να είναι όνειρα και γίνονται ζωή. Εκεί που τα αρώματα μυρίζουν ακομα.

Μ.Κ.

Άλλο αγάπη και άλλο σεξ. Οι άντρες λένε πως τα ξεχωρίζουν ενώ οι γυναίκες λίγο πιο δύσκολα. Δεν μπορώ με βεβαιότητα να απαντήσω τι είναι αυτό που ζητάμε ως όντα περισσότερο, αλλά σίγουρα η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση. Τι και αν προερχόμαστε από διαφορετικούς πλανήτες, στα ερωτικά μας τα κάνουμε και οι δύο σκατά στα μούτρα μας.

Τον τελευταίο καιρό παρατηρώ στις παρέες μου και γενικότερα στους γύρω μου το φαινόμενο των εκπτώσεων τόσο στα συναισθήματα όσο και στο σεξ. Από τη μία έχουμε περιπτώσεις των «σχεσάκιδων» – οι οποίοι κατά τη γνώμη μου είναι το σιγανό ποταμάκι όπου όπου ποταμάκι βάλε κέρατο- και από την άλλη έχουμε τους «να περνάμε καλά και χωρίς δεσμεύσεις». Τελικά με όλα αυτά κάνουμε καθόλου καλό σεξ ή το έχουμε χάσει τελείως; Δεν λέω υπάρχουν και αυτοί που περνάνε καλά και είναι ερωτευμένοι. Ευτυχώς ο καλός ο μύλος όλα τα αλέθει. Απορώ όμως πως γίνεται στην εποχή μας που πλέον –υποτίθεται- τα πέπλα της υποκρισίας και των ταμπού πέφτουν ένα ένα, οι περισσότεροι είτε να μην απολαμβάνουν τις χαρές της ηδονής είτε να αρκούνται σε sexbuddies. Μήπως και λέω μήπως ήρθε το τέλος των σχέσεων όπως τις ξέραμε;

Και γιατί τότε ακούω κόσμο να λέει ατάκες του style «βαρέθηκα να είμαι μόνος;» αλλά και «θέλω να βρω κάποιον». Αφού θέλουμε να αγαπηθούμε γιατί δεν αγαπιόμαστε ρε παιδιά; Θα μου πείτε μάλλον πιο συχνές είναι άλλες ατάκες όπως «θέλω κάτι χαλαρό», «δεν θέλω δεσμεύσεις» κλπ. Όλα αυτά  όμως θα μπορούσε να είναι άκρως γενικά και χωρίς νόημα… έλα μου όμως που κατά βάση όλοι αποζητούμε τρυφερότητα και αγάπη. Ναι ναι ακόμα και οι σκληροτράχηλοι και χοντρόπετσοι μαλάκες που μπλέκουμε κατά καιρούς. Ναι καλέ αυτοί που σου λένε πράγματα που ακούγονται κάτι μεταξύ «θα ζήσω ελεύθερο πουλί και όχι κορόιδο στο κλουβί» και πάει λέγοντας. Αυτοί που δυσκολεύονται να μείνουν πιστοί ακόμα και στο σκύλο τους.

Βέβαια μην με παρεξηγείτε το να μένεις πιστός σε μία σχέση, θέλει κόπο που καμία φορά δεν αξίζει κιόλας. Γιατί η απιστία ρέει μέσα στο ανθρώπινο dna εξού και ο λόγος που μας φαίνονται πιο κοντές οι πόρτες καμία φορά. Διότι το κέρατο πολλοί εμίσησαν την απιστία ουδείς. Η αλήθεια είναι πως η φύση δεν μας γέννησε πιστούς …ο λόγος; Μα φυσικά αυτή η ριμάδα διαιώνιση του είδους… τι άλλο; Σου λέει ο πολλαπλασιασμός της κοινωνίας και κατά συνέπεια των μελών της είναι το Α και το Ω. Χμ πολύυυ ενδιαφέρον και τότε γιατί γκρινιάζουμε και απαιτούμε αποκλειστικότητες; Σου λέει πάλι κοινωνικοί είναι οι λόγοι …για να μην χάνει το παιδί τη μάνα και βασικά να καπαρώνουν οι πατριάρχες αυτού του κόσμου τις γυναίκες τους. Μάλιστα, άρα να υποθέσουμε ότι όλα έγιναν για σκοπιμότητες … για ένα status-quo; Και ο έρωτας;

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=17ozSeGw-fY[/embedyt]

Μετά από αποτυχία ετών στο συγκεκριμένο ζήτημα, δεν αποθαρρύνομαι και μάλιστα σας λέω ότι σε πείσμα και του μεγαλύτερου κεράτου και δύσπιστου… ω ναι υπάρχει. Γιατί μπορεί η φύση να εξηγεί τα πιο πρωτόγονα ένστικτα μας -βλέπε πολλαπλοί εραστές-, εξηγεί όμως και την εξέλιξη μας ως είδος. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ζώον, αλλά ένα έντονα υπαρξιακά σκεπτόμενο ον. Και ως τέτοιο ον είναι ικανό να αναπτύσσει συναισθήματα πολυπλοκότερα και πιο ακατανόητα από το just-sex, όπως είναι ο έρωτας και η αγάπη. Δύο φύσεις αλληλοσυγκρουόμενες αλλά και αλληλένδετες.

Και για  να επιστρέψω στο θέμα μας …αφού ο εγκέφαλος μας είναι ικανός να ερωτεύεται μονογαμικά – έστω για ένα εύλογο διάστημα-, γιατί πλέον οι περισσότεροι ζητούν τις εφήμερες απολαύσεις της σάρκας και μετά τίποτα; Δεν το κατακρίνω γιατί αντιλαμβάνομαι τη λογική της απόλαυσης …απλά αρνούμαι να αποδεχτώ την εμμονή στις σχέσεις “του δίχως αύριο”. Τα αίτια που υπακούν σ’ αυτή τη λογική μόνο στο φόβο καταλήγουν, στο φόβο της απόρριψης και της απώλειας. Στο φόβο του ότι ανήκεις και μετά μπορεί έτσι απλά ενώ έχεις ανοιχτεί συναισθηματικά, ενώ είσαι ολοκληρωτικά ευάλωτος να μην ανήκεις πια. Και το πρόσωπο που νόμιζες για δικό σου να είναι η αιτία του κενού που δεν κλείνει. Το κενό που έτσι απλά όπως άνοιξε δε θα κλείσει. Βλέπετε ο φόβος, ειδικά τώρα σε εποχές που οι πίκρες είναι περισσότερες από τις χαρές, δίνει χώρο στις παντός είδους εκπτώσεις και δη στις σαρκικές. Σπατάλη ενέργειας ο έρωτας μάλλον, γι’ αυτό τον αρνούνται. Μην μασάτε όμως αυτοί χάνουν, πρέπει να έχεις κότσια για να ερωτευθείς και δεν τα έχουν όλοι.

Μην απελπίζεστε όμως, εν τέλει αυτό που όλοι θα λάβουμε είναι εμπειρίες. Ποιος είπε ότι ζητάμε πολλά; Απολαύστε με ασφάλεια.

Μ.Κ.

Το θύμα και ο θύτης στήσανε πλεκτάνη.
Ένοχος και αθώος φίλοι και εραστές.
Κορμιά δύο, εγκληματώντας, ικανοποιούν την ίδια ανάγκη.
Γελούν, μιλούν και σχεδιάζουν εκ νέου την απάτη.

Η στιγμή θα χάσει αν το μυαλό μιλήσει.
Ο πόθος συνεργάτης, η έλξη αδρεναλίνη.
Καταπέλτης το φιλί, κραυγαλέα η ηδονή.
Ένοχη παραδοχή η μεταξύ τους συνεργεία.

Το γράμμα του νόμου τώρα, το έχουν πια ξεχάσει.
Παραδομένοι στα κάγκελα της σάρκας,αδυνατούν να αρνηθούν αυτή την αμαρτία.
Δικασμένοι απ’ τα φιλιά, αιχμάλωτοι του πόθου.

Ποιος είναι αυτός που θα σπεύσει να τους κρίνει;
Εύκολη λύση το κατηγορώ, γι’ αυτούς που δεν χορεύουν.
Βήμα το βήμα μπρος η αμαρτία. Ποιος ο θύτης; Ποιος το θύμα;
Ένοχος και αθώος φίλοι και εραστές.

Μ.Κ.

Μετά την δύση έρχεται η ανατολή. Να το θυμάσαι αυτό όταν σκοτεινιάζεις. Να το θυμάσαι γιατί το πιο μακρινό φως λάμπει πάντα μέσα στο σκοτάδι. Και αν το ταξίδι σε τρομάξει, μην κλείσεις τα μάτια. Δεν θέλεις να το χάσεις. Το παρθένο αυτό φως  της πρώτης ηλιαχτίδας. Λάμψη αστραπή που θα φτάσει στα μάτια σου, σαν ανατείλει ο ήλιος.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Έρεβος και φως αιώνιοι εχθροί. Μα μη λυπάσαι γι’ αυτούς, σαν σμίξουν γεμίζουν χιλιάδες χρώματα τον ουρανό σου. Δεν θα μετανιώσεις αν κρυφοκοιτάξεις. Σκέψου τι ανατριχίλα για τα μάτια και το σώμα, η δική τους ένωση.

[embedyt]http://www.youtube.com/watch?v=WbN0nX61rIs[/embedyt]

Μετά την ανατολή έρχεται η δύση. Να το θυμάσαι αυτό όταν κοιτάς κατάματα τον ήλιο. Να το θυμάσαι γιατί το σκοτάδι απορροφά τα πάντα μέσα του. Και αν τα μάτια σου σε πόνεσαν, άσε τα δάκρυα σου. Δεν θέλεις να τα πνίξεις. Τα δάκρυα αυτά δεν θα τα δει κανείς. Την ψυχή σου μόνο θα ποτίσουν, λίπασμα για την καρδιά πως θα ανθίσει πάλι.

Ποιος κερδίζει και ποιος χάνει; Έρεβος και φως αιώνιοι εχθροί. Πληγές ανοιχτές στου ουρανού τον καμβά. Πόσο τέλεια έχουν ζωγραφίσει. Χρώματα χιλιάδες, ιστορίες άπειρες. Κάπου εκεί και εσύ κάπου εκεί και εγώ. Σκέψου τι ωραία που θα ήταν να ζούσαμε ακόμα αυτή την ανατριχίλα, τη δική μας ένωση.

M.K.