ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Ω από-μηχανής, μην αναζητείς.

Τα μάτια σε ζητούν, οι αισθήσεις όλες σε προσμένουν.

Μην αναζητείς.

Ω από-μηχανής, μην λυπηθείς.

Τα νιάτα σε ποθούν, οι παρουσίες όλες σε παρακαλούν.

Μην λυπηθείς.

Ω από-μηχανής, μην παρηγορείς.

Τα ψέματα σε σμιλεύουν, οι αλήθειες όλες σε διαλύουν.

Μην παρηγορείς.

Μ.Κ.

Κοίταξε το τριαντάφυλλο και ακούμπησε μαλακά το αγκάθι του. Αίμα και νερό μπερδεύτηκαν, ο μικρός Πρίγκηπας δεν ήταν μόνος, είχε συντροφιά απροσδιόριστη. Μόρια καπνού άγγιζαν το τσιτωμένο από το κρύο δέρμα του, σχηματίζοντας ένα ομιχλώδες πέπλο γύρω του. Προβληματισμός μεγάλος να θέλεις να πετάξεις, να μπερδεύεις τα άνω με τα κάτω, να θέλεις να κινηθείς με όρους γήινους στους αιθέρες. Μα να μην κινείσαι.

Τα κίτρινα μαλλιά του χυμένα στο παιδικό πρόσωπο, έκρυβαν το ξένο τοπίο. Κλείνοντας απαλά τα μάτια του, ο μικρός Πρίγκιπας προσπάθησε να φανταστεί τον κόσμο σαν ένα μεγάλο κήπο. Ένιωσε ένα κρύο στη σκέψη πως δεν θα μοιράζεται τα τριαντάφυλλα, πως θα είναι αυτός και τα αγκάθια. Ανοίγοντας και πάλι τα μάτια, φευγαλέα είδε μια λάμψη πορτοκαλιά, να χάνεται ανάμεσα στα κίτρινα μαλλιά και στην πορφύρα του κόσμου που είχε για κήπο του.

Κόκκινα πέταλα σχημάτισαν ξαφνικά μία δίνη από τον αέρα που θέριευε στον κήπο. Ο μικρός Πρίγκιπας ήθελε να πετάξει να γίνει και αυτός πέταλο, να γίνει ένα με την δίνη. Τόσο ήταν το κόκκινο χρώμα που είχε βάψει το γαλάζιο, που ο ουρανός είχε γίνει ο κήπος του. Νιώθοντας τα πόδια του να αιωρούνται, να αποχαιρετούν το έδαφος, έπιασε τον εαυτό του να αναρωτιέται για την μοναξιά του.

Η φύση είχε γίνει συντροφιά, το χρώμα ελπίδα. Μη μπορώντας πια να ξεχωρίσει, σε τι κόσμο ζει, έχωσε τα δάχτυλα του μέσα στο πλούσιο κίτρινο, να αποκαλύψει στον τριανταφυλλένιο κήπο του τα μάτια αυτού του κόσμου. Να εκθέσει εκείνον μπρος στα αγκάθια. Να γίνει κήπος. Ο κόσμος όλος.

Μ.Κ.

Αφέλεια και διαστρέβλωση πως γνωρίζω πως υπάρχω. Ακόμα και το “εγώ” της έκφρασης μοιάζει κενό στο ολόκενο. Χωράει ο νους άραγε έννοιες για να συλλογίζεται, εύλογα απορώ. Τι συμβαίνει τη στιγμή της δημιουργίας; και αν συμβαίνει τότε υπάρχει τέτοια;

Μονομιάς στέκομαι λίγο πιο κει αναζητώντας τη στιγμή αυτή που νόμιζα πως είδα. Λίγο πιο πίσω κοιτώ και ανακαλώ τη δημιουργία, μα δεν έχει ύλη. Και τώρα δημιουργώ ξανά τη μνήμη αυτής της δημιουργίας που δεν ζω, μα κάπως θυμάμαι. Και μετά ξανά ο κύκλος με παρασέρνει στη δύνη ενός χορού που δεν γνώριζα, μα τα βήματα ακολουθώ δίχως δυσκολία.

Ένα δύο, δύο ένα, ένα δύο επαναλαμβάνω χαρίζοντας βήματα στη σκέψη. Εκείνη ακολουθεί απέναντι σαν είδωλο μέσα από τον καθρέφτη, όχι ακριβώς, όχι όπως νομίζω. Και η σκέψη φεύγει χάνεται και γίνεται και αυτή ένα με τη λήθη. Χορεύω και δεν σκέφτομαι, αδύνατο; μα _ δημιουργώ; είμαι στη στιγμή και λίγο αργότερα -πλέον το ξέρω- δε θα ‘μαι.

Ένα δύο, δύο ένα, ένα δύο…

M.K.