ΜΟΝΟΛΟΓΙΕΣ

Εξομολογώντας την υφή την τραχιά μίας προσωπικής ερωτικής σελίδας, επέλεξα να περισώσω όσα κομμάτια της ψυχής έμειναν στεγνά.

Από κάτω προς τα πάνω υψώνεται η φοβέρα της ανεπαίσθητης πια ανάσας μου. Και όσο περισυλλογίζομαι, τόσο κατακλύζομαι από το μουσκεμένο χειμαδιό σκέψεων που απλώνεται στα ζυγωματικά μου . Τα κομμάτια της ψυχής που αδυνατούν να κατανοήσουν τα δώρα της λήθης.

Αποσπώντας την μοναδική ειλικρινή στιγμή χιλιάδων άλλων θεατρινίστικων καταθλιπτικών αλληλουχιών χαμένου χρόνου, διέλυσα όρκους.

Από πάνω προς τα κάτω λύνεται η θηλιά της ηττημένης πια φλέβας μου. Και όσο αποφορτίζομαι, τόσο κατεδαφίζομαι στο χαμηλότερο επίπεδο της μοναξιάς που ονομάζω καταφύγιο μου. Όρκοι βουβοί που στέκουν μπρος μου, υπενθύμιση ηχηρή του λάθους χρόνου.

Παραμερίζοντας την πόρτα την μεταλλική μίας προσωπικής φυλακής, ονομάτισα ελευθερία τον νέο αέρα που εισχώρησε μέσα μου.

Από όπου και να κοίταξα, από όπου και αν στάθηκα. Και όσο κομματιάζομαι, χαρτί κιτρινισμένο, αυλακωμένο από τα δάκρυα γίνομαι να καταγράψω. Πέννα μελανή η ιστορία που με κοιτά κατάματα, η μνήμη αποχαιρετά ράθυμα τον λόγο.

M.K.