Ένα βλέμμα
Βλέμμα επιβεβαίωσης ζητείται από το απαλό άγγιγμα του δείκτη στην οθόνη. Μία καρδιά κόκκινη να στοιβαχτεί μαζί με τις τόσες άλλες πορφυρές υπενθυμίσεις πως το ίδιο το βλέμμα που ζητά, βλέμμα αποκτά.
Σαν η όψη να θέλει να μετουσιωθεί σε κάτι που ξεπερνά την ίδια την εικόνα, σαν η όψη να είναι η ίδια ύπαρξη. Μα σαν κάπως έτσι η ύπαρξη-χρήστης της εικόνας να εγκαταλείπει όσα κομμάτια της δεν έγιναν ψηφίδες του κάδρου, όσα κομμάτια της δεν κατάφεραν να στριμωχτούν σε ένα τετράγωνο.
Βλέμμα ως “σειρήνων άσμα” τροφοδοτεί την ακόρεστη ανάγκη να αναγνωριστεί η όψη σε επιθυμία ενός άλλου. Ακολουθίες βλεμμάτων που ζητούν, που περιμένουν, που αναμοχλεύουν όσα κάποτε ήταν άλλα και τώρα είναι “νέα”.
Σαν η επιθυμία να ξεπερνά την εποχή της και ας μοιάζει όμοια. Διαρκώς παρούσα αλλά αλλιώς. Σαν η επιθυμία να αλλάζουν τα βλέμματα μέσο να είναι ένας τρόπος να εξηγηθεί η αδυναμία του εσωτερικού βλέμματος να δει τα όσα η σάρκα πλαισιώνει και το μυαλό απλώς θολώνει.
Μ.Κ.