Το σκηνικό έμοιαζε ίδιο, οι δύο εραστές αντίκρυ ξανά σιωπηλοί με βουρκωμένα μάτια. Ο άντρας με δυσκολία έβρισκε τα λόγια του ενώ η γυναίκα είχε εγκαταλείψει κάθε ελπίδα. Το ζευγάρι αυτό υπήρξε ερωτευμένο, μα τώρα κάτι είχε σπάσει.

Αν κανείς τους παρατηρούσε από μακριά, θα έβλεπε δυο σώματα άκαμπτα στην προσπάθεια τους να επικοινωνήσουν. Ο άνδρας φαινόταν σα να ‘θελε να ξεφύγει, δεν άντεχε να την κοιτά κατάματα. Μάτια που τον ζητούν ακόμα, πώς να τα αποχωριστεί; Η αγάπη του γι’ αυτά δεν εκφράστηκε ποτέ με λόγια. Το σ’ αγαπώ λέξη απαγορευμένη που πληγώνει. «Ανώφελο να αλλάξει αυτό που είναι», σκέφτηκε ο άνδρας «Δεν μου αξίζει να αγαπώ αυτό το πλάσμα, θα το προδώσω το δίχως άλλο. Καλύτερα τώρα πριν να είναι αργά, πριν δεθώ και άλλο, πριν…» .

Η γυναίκα δεν άντεχε άλλο, να βλέπει τον άντρα που λάτρευε να της φέρεται σα να ήταν σκιά. Ήθελε να τον προκαλέσει να μιλήσει, να εκφραστεί, να της πει όλα αυτά που δεν τον άκουσε ποτέ να λέει. «Γιατί να δυσκολεύεται τόσο; Γιατί δεν αφήνεται στο συναίσθημα του; Γιατί με φοβάται; Και το κυριότερο γιατί προσπαθώ ακόμα να τον πείσω να είναι μαζί μου, όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν θα αλλάξει ποτέ του στάση;». Ο άγνωστος παρατηρητής αισθάνθηκε ένα σφίξιμο για το ζευγάρι.

Οι δύο εραστές, πρώην πια, τράβηξαν σε αντίθετες κατευθύνσεις. Η γυναίκα γύρισε πρώτη την πλάτη της στο παθιασμένο παρελθόν, δεν θέλησε να πει άλλη λέξη και ας μην είχε εκφράσει ούτε στο ελάχιστο τι ένιωθε για εκείνον. Ο άνδρας πάλι θα έδινε τα πάντα για να έχει γεννηθεί αλλιώς, χωρίς το βάρος αυτό που τον πληγώνει, που τον έκανε αυτό που είναι. Θα έδινε τα πάντα για να μπορεί να την αγαπήσει όπως της αξίζει. Θα έδινε τα πάντα για να είχε γεννηθεί γενναίος.

Το σκηνικό έρημο πια, μοιάζει με τον επίλογο μίας τραγωδίας. Ο άγνωστος παρατηρητής αποζητώντας την κάθαρση που ποτέ δεν ήρθε με τους τίτλους τέλους, ένιωσε την ανάγκη να αφήσει τα δάκρυα του να κυλήσουν. Τα δάκρυα ενός αγνώστου μνεία σε όλους αυτούς που αγαπιούνται αλλά δεν ξέρουν πώς να είναι μαζί. Σε όλους αυτούς που άφησαν την αγάπη να πετάξει. Σε όλους αυτούς που δεν γεννήθηκαν γενναίοι.

M.K.

Φάνταζε τόσο τέλειο, μάτια του Μορφέα, πόσο πέσατε έξω;

Αίσθηση σαν καμία άλλη η αγκαλιά του ονείρου,

ανέγγιχτη παραίσθηση το απομεινάρι πια.

Κρύα σκιά στον τοίχο της καρδιάς αυτή η φαντασίωση.

Έρημο σκηνικό εκεί που πρωτύτερα υπήρχε αναστάτωση.

Στερεύει η αγάπη ή αλλάζει; Ερώτημα που ταλανίζει

Φάνταζε γελοίο το κρυφό δώρο της Πανδώρας, ποια ελπίδα τώρα;

Φύσει αδύνατο η ρίζα στην αιθάλη,

Θάρρος δεν έμεινε κανένα να στηρίζει αυτή την τρέλα.

Πίσσα η οποιαδήποτε ηλιαχτίδα, μαύρη άβυσσος μονάχα.

Πρόσωπο μουσκεμένο, το δικό μου, στεγνά τα δάκρυα μου.

Θέλει δύναμη να στρέψω άλλου το βλέμμα.

Φάνταζε ελκυστική η  τρέλα του Διονύσου, πόσο λάθος;

Ο χορός της μεθυσμένης κορασίδας, τελευταία ανάμνηση.

Τα θεριά βγήκαν, η καρδιά κενή, παράλυτη απ’ το φόβο.

Ερωτικά και βαθιά κάτω απ’ τη μέση τα χτυπήματα.

Το σώμα άντεξε, ράγισαν άλλα που πονάνε ακόμα.

Στερεύει η πίκρα ή μεγαλώνει; Πουκάμισα αδειανά όλα, έχω φύγει.

M.K.

Το είδωλο μίας άλλης Εύας, εγώ μπρος στον καθρέφτη.

Στη σκέψη νιώθω ενοχή μα συνάμα πόθο για το απαγορευμένο.

Δεν επιτρέπεται να το γευτώ το κόκκινο της αμαρτίας.

Έξαψη στα μάγουλα μου, δηλητήριο στη συνείδηση μου.

Όσο με κοιτώ με αυτά τα μάτια, μάλλον ξεχνώ ποια είμαι.

Πλησιάζοντας τη φλόγα, διαισθάνομαι τον κίνδυνο, καίει τη σάρκα.

Δεν αντιστέκεται όμως το κορμί, το σώμα ζητά σώμα.

Μυαλό άμυαλο, ελπίδα ανάμεικτη με προσμονή η Εύα.

Παράδεισος ή Κόλαση; η ουτοπία μέσα απ’ τον καθρέφτη.

Ακολουθία ερωτική κάθε ανάσα αυτής της σκέψης.

Δεν επιτρέπεται να το γευτώ το άρωμα της τρέλας.

Έξαψη στα μάγουλα μου, δηλητήριο στη συνείδηση μου.

Όσο με κοιτώ με αυτά τα μάτια, ο πόθος αλλάζει σε ανάγκη.

Σπασμένα κομμάτια ο καθρέφτης, δεν είμαι πια η Εύα.

Το είδωλο εγώ, η αμαρτία δικιά μου, φορώ το άλικο το γράμμα.

Άπνοη πνοή, καρδιά, κορμί ζητούν εσένα.

Μ.Κ.

Αν η ζωή ήταν αλλιώς θα ήσουν δίπλα μου

Αν ο χρόνος δεν γλίστραγε θα σε κράταγα

Αλλά τα αν δεν ήταν ποτέ αρκετά και η άμμος φεύγει από τα χέρια μου

Πόσα δάκρυα να χαράξω το πρόσωπο μου για σένα;

Πόσα λεπτά να αφιερώσω  στην σκέψη σου;

Χθες πάλι ήρθες το βράδυ και νόμιζα πως σε άγγιζα

Θα ορκιζόμουν πως σ’ ένιωσα, ήταν σαν να μέθυσα από τα φιλιά σου

Έχω ακόμα τη γεύση σου στο στόμα μου

Όμως σαν ξύπνησα θυμήθηκα

Όχι δεν είσαι εδώ.

Αν ζούσαμε στο όνειρο θα ήσουν πλάι μου

Αν μάθαινες να μ’ αγαπάς, θα λυτρωνόμουν

Γιατί σε ξέρω, γιατί ξέρω πως όταν με κοιτάς, το νιώθεις και εσύ

Δεν είμαστε μόνοι μες τα κύματα

Γιατί να φοβάσαι να τολμήσεις το άλμα στο άγνωστο;

Φοβάσαι και δειλιάζεις, μην μου φεύγεις…

Πες μου αντίο με τα μάτια σου και θα σ’ αφήσω

Δεν θέλησα ποτέ να σε κλειδώσω

Για μένα η αγκαλιά σου ήταν φυλακή και ελευθερία

Αν θέλεις όμως να πετάξεις κάντο, δεν θα σε εμποδίσω

Εμπόδιο σου θα σταθώ μόνο άμα με τα μάτια μ’ αρνηθείς

Γιατί έμαθα να μην εμπιστεύομαι τα χείλη σου

Γιατί μόνο αν με ματώσεις με τα μάτια σου θα ξέρω…

Πως είναι μάταιο να παλεύω με τα κύματα σου

Κοίτα με και θα’ ναι σαν να μην με ξέρεις

M.K.

Τέλειο, συμμετρικό, καθαρό όλο αυτό που αναζητώ μα δεν το βρίσκω.Ανησυχώ πολύ μήπως μάταια το ψάχνω και χάσω κάτι από εμένα.

Είναι ωραίο, σαγηνευτικό και με θαμπώνει αυτό το όνειρο που είδα χθες.Ταξίδεψα εκεί στο ενδιάμεσο και ήθελα πολύ να πιστέψω πως είναι αλήθεια.

Το θυμάμαι ακόμα και νιώθω ένα κύμα να με διαπερνά.Ήταν σαν ένα συναίσθημα αυτογνωσίας να με γέμισε, «αυτό θέλω» σκέφτηκα.Η γνώση με έκανε να νιώθω ολοκληρωμένη, η αυτοπεποίθηση που μου έδινε με πλημμύρισε.Έτσι θέλω να νιώθω πλήρης, βέβαιη.

Ξύπνησα όμως και το όνειρο πια δεν ήταν αλήθεια, ήμουν πάλι απλώς εγώ.Και δεν μου άρεσε και με έτρωγε και δεν ήθελα πια το πράγμα να είναι πράγμα και η αλήθεια να είναι αλήθεια.

Ήθελα να είμαι αυτή που ένιωσα ότι μπορώ να γίνω κάπου ανάμεσα στο όνειρο και στο μεταξύ.Πόνεσα βαθιά μέσα μου και ας ένιωσα πως αυτό είναι γελοίο και κουτό.

Πώς γίνεται να θαύμασα αυτό το κορίτσι;Γιατί θαυμάζω ένα είδωλο; Αντί για εμένα;

Και τότε ξαφνικά ένα χαμόγελο σχημάτισε η πληγωμένη μου καρδιά.«Αν ήσουν αυτό το είδωλο που τόσο λαίμαργα έτρωγες με τα μάτια σου, δεν θα ένιωθες τους παλμούς σου….

Θα ήσουν κρύα, ομοιόμορφη, τέλεια όπως ακριβώς ονειρεύτηκες… αλλά άψυχη, κούφια απλά ένα τέλειο αποτύπωμα, μα τίποτα παραπάνω»

Η γνώση όμως που ένιωθα σαν προέκταση του εαυτού μου, δεν μπορεί να ήταν και αυτή κάλπικη.Σίγουρα δεν ήταν κάλπικη, απάντησα μόνη μου γιατί η συνειδητοποίηση της δικής μου αλήθειας ήταν πια ξεκάθαρη σε μένα.

Η ελπίδα μου είναι ότι θα γίνω όσα θέλω, θα είμαι αυτό που θέλω, γιατί το επιδιώκω, γιατί μπορώ, γιατί ακόμα και αν δεν είμαι εγώ τέλεια, μπορώ να τείνω στα όρια των ονείρων μου, στο άπειρο μέχρι εκεί που αντέχω να πάω.

Είναι ο κόπος μου για την επίτευξη του αδυνάτου που θα με σπρώχνει να σπάσω το φράγμα μεταξύ εφικτού και ανέφικτου.Είναι αυτό το ανεξήγητο πάθος για την τελειότητα που θα με κάνει να δω το ατελές τέλειο και το τέλειο ατελές, γιατί η αλήθεια είναι μία, γιατί εγώ είμαι μία, γιατί είμαι γνήσια και μοναδική, όπως όλοι άλλωστε.

Το τέλειο πήρε μορφή, δεν ήταν πια αυτό το άψυχο που νόμιζα για όμορφο, ήταν όλο αυτό που είμαι και οι δυνατότητες αυτού που θα μπορούσα να γίνω αν το θελήσω.

Εγώ και το κάθε εγώ ως έχει.

Τέλειο.

Μ.Κ.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος, είσαι όμως κλειδωμένος, φυλακισμένος σε ένα σώμα που αποπνέει ελευθερία. Τι απάτη!

Είσαι πνεύμα ανήσυχο, είσαι όμως σιωπηλός, τα λόγια σου δεν βγαίνουν όπως τα θες. Τι κρίμα!

Είσαι χαμογελαστός άνθρωπος, είσαι όμως μες την θλίψη, ανήμπορος και αδύναμος να χειριστείς τις δικές σου πίκρες. Τι κάνεις;

Γίνε αυτό που είσαι προορισμένος να γίνεις. Τόσα ταλέντα, τόσο μυαλό, τόση εξυπνάδα, γοητεία και ομορφιά σε σένα δόθηκαν μα τα πετάς όλα. Τα πετάς όλα γιατί κρατάς μέσα σου όλα αυτά που σε πληγώνουν και το κάνεις αυτό γιατί φοβάσαι να εκτεθείς σ’ όλα αυτά που σε στοιχειώνουν. Μα τα στοιχειά δεν φεύγουν αν δεν τα διώξεις, αν δεν πάρεις την κατάσταση στα χέρια σου, αν δεν ενεργήσεις. Έτσι παθητικός όπως προσπαθείς τόσο πολύ να είσαι, με το πάγωμα του πόνου και της θλίψης σου, προσθέτεις κιλά στο ήδη βεβαρημένο σου φορτίο. Δεν θέλει η ζωή να είσαι υπεράνθρωπος. Θέλει να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που με τόσο κόπο και μεθοδικότητα αποφεύγεις.

Συστηματικά, συνέχεια ένας καπνός θολώνει τον πόνο σου, η φωτιά όμως σε καίει. Και η φωτιά με τα χρόνια που περνούν γίνεται σαράκι και σε τρώει. Οι στιγμές φεύγουν γρήγορα, τόσο γρήγορα όπως και όταν ήρθαν, φεύγουν προτού καταλάβεις ότι ήρθαν. Και συ χάνεις τις στιγμές σου. Ο χρόνος δεν θα σταματήσει να κυλάει, δεν θα σε περιμένει να φτάσεις. Θα σε φτάσει εκείνος και μπορεί τελικά όταν φτάσεις εκεί που σε πήγε, να θυμηθείς σαν να ξύπνησες μόλις από όνειρο, ότι δεν ήθελες να φτάσεις εκεί. Θα είναι αργά. Τα ταλέντα σου, οι δυνατότητες σου, οι ικανότητες σου δεν θα έχουν πια την ίδια λάμψη. Ξεθωριασμένα θα είναι με τον τόσο καπνό που άφησες να τα σκεπάσει γιατί δεν προσπάθησες να σηκωθείς στα πόδια σου. Γιατί δεν προσπαθείς;

Είσαι μωρό παιδί στο πόνο, είσαι άντρας στα χρόνια. Εκτίμησε τον εαυτό σου, ανέβα ψηλά εκεί που βαθιά μέσα σου το ξέρεις και ΣΥ ότι μπορείς να φτάσεις. Διώξε τους δαίμονες που σε έχουν πάρει στο κατόπι και μην τρέχεις άλλο. Αν ξέρουν κάτι καλά οι δαίμονες είναι να ακολουθούν αυτούς που τρέχουν να ξεφύγουν. Δεν βαρέθηκες να τρέχεις;

Ελεύθερος θα είσαι μόνο όταν καταφέρεις να έχεις φτερά και ρίζες. Ελεύθερος θα είσαι μόνο όταν συνειδητοποιήσεις ότι δεν υπήρχε λόγος να φύγεις από όλους και από όλα για να νιώθεις ελεύθερος. Είσαι ελεύθερος.

M.K.